To Rap είναι η καθαρή ματιά στον άνθρωπο... Από την Μαρία.

Μιας και τελευταία μάζεψα πολλές σκέψεις και εμπειρίες που αποκόμισα μέχρι τώρα...είπα να τις συγκεντρώσω και να τις χωρέσω σε λίγες γραμμές...Βέβαια ξέρω ότι μπορεί να μη νοιαστεί και   κανείς....αλλά εγώ ήθελα να το κάνω...και το έκανα...Το είχα ανάγκη..Δεν είναι ότι θέλω να βουλώσω στόματα, ούτε να αποδείξω κάτι σε κάποιον...απλά θέλω να δώσω λίγο από τη ματιά μου και από αυτό που έχω στο κεφάλι μου...Αυτό που θα προσπαθήσω να δείξω λοιπόν, είναι το πως βλέπω την φάση του χιπ χοπ, το πως ξεκίνησα και το πως έφτασα στο σημείο να έχω άποψη για αυτό...

Το χιπ χοπ σαν άκουσμα για μένα ήταν κάτι γνώριμο και στο σπίτι μου (λόγω του πατέρα μου και των φίλων του πιο πολύ) και γενικά στη πόλη που μεγάλωσα...Το Κερατσίνι...Η πρώτη επαφή μου με την όλη φάση ήταν με τους Active Member, σε ηλικία που ούτε και εγώ η ίδια δε θυμάμαι.Το μόνο που έχω σαν εικόνα είναι εγώ να τραγουδάω στη μάνα μου το...'' Άκου μάνα '' και να της λέω: Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός...και εκείνη να απαντά: και μας χωράει ο ουρανός...ακόμα της το λέω καμιά φορά...και μου απαντά ακόμα όπως τότε...Η δεύτερη εικόνα που θυμάμαι είναι το διαφημιστικό κατά των ναρκωτικών που πίσω έπαιζε ο αδιάφορος...ακόμα νιώθω την ίδια αίσθηση κάθε φορά που το βλέπω...

Κάπως έτσι άρχισαν όλα...οι Αctive Member ήταν κάτι οικείο για την οικογένεια μου...Εγώ βέβαια επειδή γεννήθηκα το '92 ανήκω στη '' νέα γενιά'' θα λέγαμε, έτσι θα μιλήσω για όσα έχω ζήσει και τίποτα παραπάνω...Μέχρι το 2002 κάπου, η επαφή μου με το low bap (ένα είδος το οποίο δεν γνώριζα ότι το αποκαλούν έτσι...ούτε ήξερα τι θα πει χιπ χοπ...το μόνο που ήξερα ήταν απλά οι Αctive Member από το Πέραμα...)ήταν περιστασίακη...ντάξει ήμουν και πολύ πιτσιρίκι για περισσότερα....Στο 2002 λοιπόν, έφτασε στα χέρια μου ο δίσκος των A.M '' Μύθοι του βάλτου '' ... Εκεί ήταν η πρώτη επαφή με μια δισκογραφική δουλειά...Ακόμα θυμάμαι πως τον άκουγα όλη μέρα, για ώρες...από το πρώτο κομμάτι μέχρι το τελευταίο...ήταν κάτι το οποίο ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω...Με τράβαγε τόσο ο ρυθμός των κομματιών και ο στίχος τους, που γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη να τους μάθω απ'έξω...έτσι πήρα χαρτί και μολύβι, καθόμουν, άκουγα τα κομμάτια και έγραφα τους στίχους σε φάση play – pause / play – pause για να προλαβαίνω...Οι πρώτοι στίχοι που γράφτηκαν στο θρανίο του γυμνασίου το 2003-2004 ήταν από το κομμάτι : θυμάμαι... '' και χαρισμά σας η δόξα και τα φράγκα..μα γελιέσαι αν νομίζεις πως σε κάνουν τούτα μάγκα...μάγκα σε κάνουν όσα ζείς και όχι όσα λες...μάγκας είσαι όταν σέβεσαι λίγο και το χθες...'' Επίσης ένα ακόμα κομμάτι που με σημάδεψε ήταν η κοσμογωνιά... ''σε τούτη τη γωνιά θα 'μαστε πρόσφυγες για πάντα'' είχα βλέπετε πάντα επίγνωση του που ανήκω και ποια είμαι...Απο τότε φαινόταν πως θα εξελιχθεί το σκηνικό...

Για να μη το τραβήξω πολύ...Οι Αctive για μένα ήταν και είναι το ''σπίτι'' μου...Ακόυω πολλές μουσικές, τόσες που έχω χάσει τον αριθμό...όμως το low bap με σημάδεψε...Είναι εκείνοι που είπαν όσα δεν μπορώ εγώ να πω κι όμως τα έχω μέσα στο μυαλό μου...είναι εκείνοι που με έκαναν να μη το βάζω κάτω...και είναι εκείνοι που έδωσαν μια άλλη ξεχωριστή μορφή στα πράγματα...Βέβαια, έιχα έρθει σε επαφή και με FF.C και Razastarr περισσότερο βέβαια με ff.c γιατί ήταν πιο κατανοητοί για μένα τότε...Δε κρύβω πως το κολλημά μου ήταν οι active...ήμουν σκαλωμένη εκεί...όσον αφορά το χιπ χοπ βέβαια...χωρίς ποτέ να έχω κόμπλεξ και να καταντάω οπαδός...άκουγα αυτά που γούσταραν τα αυτιά μου...Τώρα πια βέβαια, όσο μεγαλώνω εκτιμάω διαφορετικά τα πράγματα και βλέπω πως υπήρχαν και υπάρχουν πολυ αξιόλογες δουλειές στη μουσική που δεν τους είχα δώσει τη σημασία που έπρεπε...ποτέ δεν είναι αργά όμως...

Όσοι θα βγουν να πουν πως οι active δεν έκαναν και δεν κάνουν χιπ χοπ και ότι ο διαχωρισμός χιπ χοπ – low bap είναι διαχωρισμός ειδών μουσικής θα του θυμήσω το κώδικα...χιπ χοπ για μένα είναι ο τρόπος με τον οποίο αποδίδει ο dj πάνω στη μουσική του...η εκδοχή που δίνει ο dj ,δηλαδή, για ένα μουσικό θέμα....δεν έχει να κάνει ούτε με γκραφίτι όυτε με το breakdance...όλα αυτά συνδέθηκαν ως μέρος της ''κουλτούρας'' του χιπ χοπ...αλλά δεν είναι το χιπ χοπ αυτό...ή τουλάχιστον δεν είναι ποιο βασικό το γκραφίτι από τον dj, μη τρελαθούμε...Tο low bap διαφέρει ,λοιπόν, στο τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα γενικότερα και όχι τη μουσική μόνο...

Τα πρώτα live ήρθαν και αυτά στο λύκειο...αν αρχίσω να μιλάω για αυτά θα γεμίσω βιβλία...οπότε το αφήνω..για την ώρα τουλάχιστον... χαχα! Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται για κανένα λόγο..και είμαι σίγουρη πως με νιώθουν πολλοί!Από τις λίγες φορές που ένιωσα ότι είμαι στο φυσικό μου χώρο...

Όπως κάθε χώρος ,ωστόσο, έτσι και το low bap αλλά και το χιπ χοπ γενικότερα έχει αυτά που μας κάνουν να γουστάρουμε και έχει και αυτά που μας ξενερώνουν...Πιστεύω πως έιδα πολλά....και ντιβιλίκια και σταριλίκια και μύτες στον ουρανό και τα σχετικά....όμως τίποτα δεν άφησα να ξενερώσει τα αυτιά μου...Έμαθα να έιμαι μακριά απο διχόνοιες , κουτσομπολιά και δήθεν μάγκες...πάνω από όλα έμαθα να ακούω μουσική και να παίρνω όσα περισσότερα μπορώ από αυτήν...Όλοι μας, λίγο-πολύ, ταχθήκαμε στο ένα μέρος ή στο άλλο και πορωθήκαμε με διάφορα...τώρα πια κατάλαβα ότι είναι ανώφελο κάτι τέτοιο...οι κόντρες και τα μίση είναι ανώφελα...ο θυμός πολλές φορές σε κράταει μακριά από το νόημα...και για μένα γίνονται πολύ όμορφα πράγματα στο χιπ χοπ μέσα....έτσι το βλέπω τώρα ας πούμε....Βλέπω παιδιά να γουστάρουν και να σέβονται αυτό που κάνουν και πάνω από όλα να σέβονται τον εαυτό τους...Η ξεφτίλα όπως υπάρχει παντού, έτσι υπάρχει και στο χιπ χοπ, δυστυχώς....Εδώ θα ανεφέρω ένα στίχο από Άγνωστο Χειμώνα που δίνει ακριβώς το τι εννοώ...πως όταν ξεπουλάς το ραπ, ξεπουλάς και σένα...ξεπουλάς και μένα...έτσι έιναι...τόσο στεγνά...το ραπ ποτέ δεν ήταν για τα δόντια όλων...ήταν ανέκαθεν για λίγους...αυτοί που πήγαν να το κάνουν για τους πολλούς...το κατέστρεψαν...πέτυχαν το στόχο τους...έτσι νομίζουν δηλαδή..φαίνεται δεν ξέρουν ότι εκεί έξω υπάρχει μπόλικη αξιοπρέπεια...ακόμη...

Το μόνο πια που με γεμίζει οργή είναι πως το σκυλολόι επιζεί...και πως το ακίνδυνο χιπ χοπ και αυτό περνάει ακόμα στο κόσμο...Για μένα η μεγαλύτερη αρετή του mc είναι η επικινδυνότητα του...όταν καταφέρει να δημιουργεί πρόβλημα σε κάποια αυτιά...τότε έχει πετύχει το σκοπό του...όταν πάψει να είναι επικίνδυνος και πάψει να ενοχλεί θα έχει ήδη ξεπουληθεί...Το ραπ δεν είναι αυτά που βλέπετε στην τηλεόραση...δεν είναι ούτε τα σκυλομαζέματα....ούτε οι δήθεν σκληροί βουτυροραπάδες...το χιπ χοπ είναι άλλα πράγματα...είναι η καθαρή ματιά στον άνθρωπο που βλέπεις απέναντι σου στη σκηνή, είναι η δημιουργικότητα, είναι ο σεβασμός στον κώδικα, είναι οι στίχοι που στόχο έχουν να σου δώσουν δύναμη, να σου απαλύνουν κάθε πόνο και να σου ανοίξουν νέους ορίζοντες...είναι ο ρυθμός, είναι η μπότα και τα μπάσα που τα νιώθεις στο στέρνο όταν ανεβαίνει η ένταση...είναι ο παλμός...

Δεν ξέρω αν υποστηρίζω όσα λέω,αυτό θα το δείξει η πορεία...όπως έχει πει και ο φίλος μου ο Dave.Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι προσπαθώ κάθε μέρα...και κάθε στιγμή δίνω τις εξετάσεις μου πάνω από όλα στον εαυτό μου...Έτσι, θα πω στις ξινισμένες μούρες που την έχουν δει επιστήμονες να χαλαρώσουν και να τη δουν αλλιώς...είτε τη δουν βέβαια είτε όχι...ρόδα είναι και γυρνάει...και όσο έχει πάνω της κακό, ξερνάει...η μουσική αυτή δεν είναι ούτε για ντιβιλίκια, όυτε έιναι το τσιφλίκι κανενός...βαρέθηκα τις εξηγήσεις και τις αναλύσεις...φτάνει...μέχρι εδώ...ας την δούμε λίγο διαφορετικά επιτέλους...Οι παλιοχαρακτήρες είναι παλιοχαρακτήρες...και η μουσική είναι μουσική...έχω μάθει να τα ξεχωρίζω...Το mic καλέ μου mc...ναι είναι ευθύνη...αλλά είναι και τρόπος να περάσεις πράγματα....οπότε να του φερθείς αναλόγως ...και να είσαι ταπεινός...γιατί το κοινό μυρίζεται τους δήθεν...με τη μία...Αν έχεις να πεις κάτι πες το...αλλιώς άστο...δεν χωράνε άλλοι παπαγάλοι...και τις καδένες σου κάτσε και φόρα τις στο σπίτι σου...

Είμαι απόλυτα ευτύχης που έχω αποβάλει όσα θεωρώ πως με κρατάνε πίσω...είμαι ευτυχής

που το ραπ είναι εδώ...είμαι ευτυχής που βλέπω να υπάρχουν πολύ όμορφα πράγματα στο χιπ χοπ το οποίο το εκπροσωπούν άτομα επάξια και με σεβασμό.Πάνω από όλα αυτό που γουστάρω είναι να βλέπω ανθρώπους που κοιτάνε στα μάτια και ανθρώπους που δεν στέκονται τσάμπα και βερεσέ...έχουν να δώσουν πράγματα και το κάνουν..δίνονται σε αυτό που αγαπάνε χωρίς ανταλλάγματα...

...το νόημα να βρεις και να το σπρώχνεις...
δίχως να ζητάς αντάλλαγμα...
αγάπη μόνο...κι όλα τ' αλλά βαλ' τα για προσάναμμα...

Αυτό που θέλω να περάσω μέσα από όλα αυτά, είναι πως η μαγεία είναι στο να δίνεσαι στη μουσική...είναι ωραίο να αγαπάς κάτι...όλα τα άλλα τα αφήνω για τους ειδήμονες...

Εγώ είμαι εδώ και δίνω το παρόν και θα στηρίζω ό,τι νιώθω πως είναι αληθινό...γιατί όλα αυτά με έκαναν να δω λίγο πιο πέρα από τη μύτη μου...και δεν δίνω βάση σε κανένα....ό,τι και να λένε δεν ακούω...

...καλή αντάμωση, Μαρία...

(Ανυπότακτο Στοιχειό...)