Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε που αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά με αυτό που λέμε ραπ και 16 χρόνια από τότε που το παρακολουθώ σαν ακροατής.Έχω να θυμάμαι απίστευτα πράματα,και έχει συνδεθεί κατά πολύ με την ζωή μου την ίδια,αφού πολλές εμπειρίες και στιγμές τις βίωσα κοντά του και ακούγοντάς το..Όπως και να το κάνεις,το διάστημα από εκείνο το παιδί με το homeboy και τα ακουστικά στα αυτιά μέσα στην τάξη της Α`Γυμνασίου κάπου στο `96,και μέχρι σήμερα φτάνοντας στις πρώτες άσπρες τρίχες και στην ανεβασμένη χοληστερίνη ε,δεν είναι και μικρό...Ήταν εκείνη η εποχή που όταν έλεγες ότι ακούς hip hop γελούσανε η στην καλύτερη περίπτωση σε συμβούλευαν να...συμμορφωθείς...
Αν γνώριζες κανέναν που άκουγε και αυτός,τον `` γράπωνες`` κατευθείαν και κόλλαγες μαζί του μιας και δεν υπήρχαν πολλοί τότε,τουλάχιστον στον κοντινό σου κύκλο η στην περιοχή σου.Όπως ο κόσμος έτσι και τα συγκροτήματα τότε δεν ήταν πολλά..Υπήρχαν μόνο ( δισκογραφικά τουλάχιστον ) οι FF.C.,οι Active Member.οι TXC,τα Ημισκούμπρια,οι Goin Through,και λίγο αργότερα οι Razastarr.Τουλάχιστον αυτούς ξέραμε εγώ και η παρέα μου τότε.Εμείς λοιπόν τότε κολλήσαμε πιο πολύ με τους 3 πρώτους και τους τελευταίους που ανέφερα καθαρά για λόγους προσωπικής αισθητικής και στίχου..Την εποχή εκείνη την θυμάμαι πολύ όμορφη λόγω των ίδιων των δυσκολιών που είχε..Το ίντερνετ και το you tube ήταν λέξεις από άλλο πλανήτη,άρα και η ενημέρωση για κάποιο cd η κάποιο live, πολύ δύσκολη.Ότι μαθαίναμε ήταν από κάποια αφίσα στο δρόμο,από στόμα σε στόμα η από κάποια hip hop εκπομπή που ξετρυπώναμε στο ράδιο.Κάπου στην ίδια η στην επόμενη χρονιά ξεκίνησα να παρακολουθώ και το ξένο ραπ και να`ναι καλά ένας παλιός καλός φίλος που είπε τότε: ```Αφού σου αρέσει αυτό το πράμα πάρε εδώ να ακούσεις...``Τότε λοιπόν ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με mc`s όπως ο GZA ( ο αγαπημένος μου ) και με γκρουπ δυναμίτες όπως Cypress Hill,Gangstarr,Group Home,Gravedigazz,Mood,Das Efx,Βlack Moon και άλλα...Ζήσαμε τότε έντονα και τον διαχωρισμό του ραπ στην Ελλάδα σε low bap και σκληροπυρηνικό.Πιτσιρικάδες,αόριστα οργισμένοι και φερέφωνα στίχων και λόγων,ταχθήκαμε και εμείς τότε στην πρώτη μεριά,χωρίς να ξέραμε καλά το γιατί.Όταν σκέφτομαι σήμερα κάτι σκηνικά με τσαμπουκάδες από τότε γελάω...Γιατί άλλο είναι να μην ακούς κάποιον επειδή δεν σου αρέσει και άλλο είναι να τον βρίζεις επειδή δεν το κάνει όπως...σου αρέσει..Έτσι και εμείς τότε,πέσαμε στην λούμπα θεοποιώντας καταστάσεις και ξεχνώντας ένα πράμα.Να ακούμε απλά μουσική και τίποτα άλλο.Βέβαια υπάρχει και μια δικαιολογία λόγω ηλικίας αλλά τελοσπάντων...Το κακό λοιπόν για μένα με το ραπ,ήταν και είναι όταν ο κόσμος πέφτει σε παγίδες και ασχολείται με θέματα και καταστάσεις που ούτε καν γνωρίζει,έτσι επειδή πρέπει να υπάρχει πόλεμος ντε και καλά.Κι αυτό είναι κάτι που το βλέπω και σήμερα και σε ακόμα πιο έντονο βαθμό..Βέβαια σήμερα είναι ακόμα πιο άθλιο γιατί υπάρχει και η ασφάλεια του υπολογιστή.Μπαίνεις,βρίζεις και βγαίνεις..Τότε τουλάχιστον άνοιγε και καμιά μύτη...Ας σταθώ όμως καλύτερα στο πιο ουσιαστικό μέρος που είναι η ίδια η μουσική...`` Ήσουν συντροφιά τα βράδια όταν οι φίλοι είχαν χαθεί..`` Πόσους δεν έχει αγγίξει αυτός ο στίχος των FF.C?..Θυμάμαι το πρώτο μου live κάπου στο 98-99,Active Member στον Λυκαβηττό.Από το πρωί εκείνης της μέρας αυτό το πράμα συζητούσαμε..Όπως και το πρώτο ξένο που είδα του Jeru the Damaja το 2003 στην Καλλιθέα.Άπειρα καλοκαιρινά ξενύχτια αραχτοί στην ταράτσα ακούγοντας FF.C,όπως και άπειρα βράδια καρφωμένοι στο ηχείο περιμένοντας να αρχίσει η εκπομπή Ονειρολόγιο στον Rock fm..Δεν ξεχνάω και την αίσθηση της προσμονής να πάρουμε ένα cd μαζεύοντας κατοστάρικο-κατοστάρικο από το χαρτζιλίκι...Η μέρα που θα κατεβαίναμε Μοναστηράκι να το αγοράσουμε ήταν ιερή και αφιερωμένη σε αυτό και μόνο...Δεν εξετάζω φυσικά αν τώρα που υπάρχει εύκολη προσβασιμότητα στα πάντα και μπορείς να έχεις ότι θες στο pc σου,είναι πιο καλά η όχι...Αλλά σίγουρα εκείνη η αίσθηση της αξίας σε έναν δίσκο έχει χαθεί πια και σε αυτό δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς,τουλάχιστον από την δική μου γενιά και πιο πριν...Τα χρόνια λοιπόν περνάνε και όλα αλλάζουν...Το μόνο που μένει σταθερό είναι η ανάγκη ενός ανθρώπου να ακούσει μουσική.Είναι και το μόνο ουσιαστικό..Όλα τα υπόλοιπα περί μίσους,κόντρας και τσαμπουκά,είναι παπαριές και μπούρδες και αν θα μπορούσα να δώσω μία συμβουλή στον σημερινό 13χρονο,θα ήταν το εξής...:Άκου απλά μουσική.Αν η αμεσότητα που υπάρχει στο ραπ σε εκφράζει,τότε κράτα το και αγάπα το.Οτι δεν σου αρέσει,απλά άφησε το..Αυτό και τίποτε άλλο.Εγώ αυτό έμαθα ακούγοντας και παρακολουθώντας το και μεγαλώνοντας προσπάθησα και προσπαθώ να ξεκολλάω και να βλέπω πιο ανοιχτά,πάντα με γνώμονα το τι ταιριάζει σε μένα,στις δικές μου εμπειρίες και σκέψεις...Λευτεριά σε όλους. Dave (ΦΡΑΞΙΑ )
