O καιρός της νοσταλγίας..και όχι μόνο… Είναι η προετοιμασία για τον χειμώνα που θα είναι πολύ πιο δύσκολος από τον προηγούμενο ..έχω αυτή την αίσθηση..
Βλέπω καθημερινά όσα διαδραματίζονται γύρω μας και μου δημιουργείται μια πικρία πολύ βαθιά..πικρία για τον κόσμο, για τις ‘’συνειδήσεις’’, για τον συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων που πλέον δεν υπάρχει. Αρχίζω και πιστεύω πλέον ότι λες και έχουμε βγει όλοι από το σώμα μας και απλά είμαστε θεατές σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας από κάθε πλευρά και είμαστε τόσο μα τόσο πολύ αδύναμοι να αντιδράσουμε για το οτιδήποτε.
Άραγε τι να φταίει; Το ότι ο καθένας πλέον ‘’κοιτάει την δική του δουλειά’’; Είναι και η πιο γνωστή και γραφική έκφραση θα έλεγα που ακούμε από τα παιδικά μας χρόνια. ΄΄τι σε νοιάζει εσένα, κοίτα τη δουλειά σου΄΄ ή αναρωτιέμαι αν είμασταν πάντα έτσι;; και απλά τώρα βγήκε στην επιφάνεια;;
ΔΕΝ ΞΕΡΩ..πραγματικά..Σκέψεις..σκέψεις..σκέψεις…
Ίσως τώρα πια αρχίζω και καταλαβαίνω όντας παιδιά που μας έλεγαν ΄΄μην βιάζεστε να μεγαλώσετε… μετά θα θέλετε αλλά ο χρόνος δεν θα γυρίζει πίσω΄΄.. όντως έτσι έγινε..πόσο πολύ μου λείπουν και νοσταλγώ εκείνες τις ξέγνοιαστες εποχές..που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να βγούμε στη γειτονιά, να μαζευτούμε με την παρέα μας και να παίξουμε κρυφτό..μέσα στο κρύο, στη ζέστη, στη βροχή.. να μυρίσουμε το χώμα από την βροχή και μέχρι να γίνουμε λούτσα να μην μαζευόμαστε στο σπίτι.. Αναρωτιέμαι… τώρα που μεγαλώσαμε πόσοι καθόμαστε στη βροχή; Ακόμα κι’αυτήν την φοβόμαστε..βγαίνουμε με ομπρέλλα.. πάντα πρέπει να υπάρχει το δίχτυ ασφαλείας… αλλιώς… αλλιώς τι; Γιατί τώρα νιώθουμε ασφαλείς για κάτι και δεν το ξέρω; Είμαστε σίγουροι για το αύριο που ξημερώνει στο καθέναν;
Και κάπως έτσι..ντύσαμε τις επιθυμίες μας, τα θέλω μας με τα ΄΄πρέπει΄΄ και τα ΄΄μη΄΄ των άλλων..ακόμα και αν δεν το θέλαμε..ακόμα και αν εναντιωνόμασταν σ’αυτό μας πήρε η μπάλα και εμάς..και κυριαρχεί παντού ο ΦΟΒΟΣ… φοβόμαστε να μιλήσουμε, να αντιδράσουμε, να εναντιωθούμε, να εκφραστούμε, να δείξουμε τα συναισθήματα μας και άλλα πολλά…
Τότε θέλαμε να αρπάξουμε το πλέγμα της ζωής..γεμάτοι από ενέργεια, ζωντάνια και δοτικότητα.. Να… μεγαλώνουμε …και τώρα;; τώρα τι καταλάβαμε; Νομίσαμε πως ήταν η ζωή τριαντάφυλλο και γεμίσαμε τα νιάτα μας πληγές..
Δεν υπάρχουν πια λόγια να στολίσουν τις κούφιες μέρες που περνάνε από μπροστά μας σαν μια ταινία μικρού μήκους.. Η απορία που έχω είναι πόσο θα ζούμε ακόμα για να ζήσουμε; Πότε και τι θα προλάβουμε, αν προλάβουμε; Και αν δεν προλάβουμε; Για πόσο ακόμα θα μένουμε στην σκοτεινή γωνιά μας μόνοι; Επειδή μόνο και μόνο εκεί νιώθουμε κάποια ΄΄ασφάλεια΄΄.. Για πόσο ακόμα θα μένουμε βυθισμένοι στο ΕΓΩ μας; Θα ζήσουμε; Γιατί τώρα θεωρώ ότι δεν ζούμε! Και αν ζούμε νομίζουμε πως ζούμε!
Αυτές ήταν μερικές από τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου, που θέλησα να τις μοιράστώ.. αν και πρώτη φορά ένιωσα αυτή την ανάγκη του να μοιραστώ αυτά που έχουν φωλιάσει μέσα στο μυαλό μου..ίσως γιατί δεν άντεχαν πια άλλο και αυτές μαζί με μένα..’
Άλλωστε ίσως να το έκανα επειδή θυμήθηκα και τους στίχους ενός παλικαριού, ΄΄Φτάνει η σιωπή αδερφέ μου, μοναχός μου δεν θα τα καταφέρω ποτέ μου``
Κρατάτε γερά,Πάτρα - Αντάρτικο
