 |
μα η πνιχτή μου ανάσα κομπιάζει και με τυλίγει ολάκερο
κι έτσι δεν βγαίνει λέξη...
Καμιά φορά τα μάτια σου είναι σαν την φωτιά
λάμπουν και με μαγεύουν στο να τα κοιτάω
κι ας ξέρω πως ίσως και να καώ..
Καμιά φορά λέμε πολλά χωρίς να λέμε τίποτα
κι άλλες φορές δεν λέμε τίποτα και λέμε πολλά.
Καμιά φορά ότι κι αν πούμε δεν φτάνει
και οι πιο όμορφες λέξεις δεν προλαβαίνουν να ειπωθούν
και πονάει πολύ που δεν θα τις μάθουμε ποτέ
δεν θα τις ακούσουμε ποτέ...
Κοιτάζω τον καθρέφτη κάποιες φορές
προσπαθώντας να ανακαλύψω κάτι καινούργιοκάποιο μονοπάτι στο πρόσωπο μου αναλλοίωτο
δεν βρίσκω τίποτα,όλα τα τσακίζει σιγά-σιγά ο χρόνος
και πονάει πολύ που δεν βρήκα ένα φρέσκο `` Σ`αγαπώ`` να σου πω.
Κάποιες φορές κουράζονται μέχρι και οι αυταπάτες
είναι τόσο άδειες οι μέρες που ζητάς μέχρι και αυτές.
Σε βαριούνται όμως και αυτές και ψάχνουν αλλού
να ρουφήξουν κάτι φρέσκο...
Καμιά φορά νομίζω πως όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν άδικο ταυτόχρονα
ακούω συμβουλές από αυτούς που λατρεύουν να κάνουν λάθος
αλλά το μισούν στους άλλους.
Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ καμιά φορά
από την πολύ την σκέψη,μου λένε να μην σκέφτομαι...
Κι αν τα κάνω όλα λάθος εντάξει
αλλά αν τα κάνω όλα σωστά,πόσο ανιαρό...
Δεν ξέρω,είναι και αυτές οι μαύρες σακούλες
κάτω από τα μάτια μου που υπενθυμίζουν
τις ατέλειωτες ώρες προσμονής...
Είναι και απ`την άλλη η φυγή σου,που κι αυτή πονάει
αλλά ακόμα ψάχνω να καταλάβω γιατί πονάμε
στην φυγή κάποιου που αγαπάμε.
Είναι τελικά εγωιστική υπόθεση η αγάπη,ίσως...
Δεν ξέρω που θα πας,μπορεί και να είσαι καλά εκεί
αλλά εμένα μου λείπεις κι αυτό πονάει.
Άρα σ`αγαπάω για μένα , για την κάλυψη των δικών μου αναγκών.
Είμαι εγωιστής.Μπορεί και όχι.Δεν ξέρω.Μου το είπες κάποτε βέβαια αλλά δεν έχει σημασία.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι σαν τον αέρα
δεν μπορείς να τα αποφύγεις,ακουμπάνε πάνω σου
μπαίνουν μέσα σου,σε στοιχειώνουν
κάθεσαι κοιτάς το πάτωμα , κάτι φωτογραφίες που τιμωρούν με σκονισμένα γέλια
κοιτάς στο σκρίνιο το ρολόι και ακούς τον εκνευριστικό του ήχο
μέσα στη νύχτα,σαν ουρλιαχτό είναι αυτό το πράμα.
Θες να βγεις έξω να φωνάξεις...
Από την άλλη σε ταλαιπωρεί η σκέψη ότι ίσως τελικά τα πράγματα
να πρέπει να είναι έτσι όπως είναι.
Ίσως τελικά αν ήταν όλα λίγο καλύτερα να λιγόστευε
η θέληση σου,το σθένος και η δύναμη σου.
Ίσως τελικά οι άνθρωποι να έχουν ανάγκη από μια ελπίδα αυταπάτη
ίσως να είναι η φιάλη οξυγόνου τους...
Ίσως βέβαια αν ήσουν εδώ να τα ξεχνούσα όλα
ίσως και ποτέ να μην υπήρξες...
Πάντως είναι σίγουρο ότι η ζωή δεν τελειώνει
μονάχα ο δικός μας δρόμος πάνω σε αυτήν.
Πάντως είναι τόσο όμορφη παρ`όλα αυτά...
Όσο η αίσθηση της αφής του χεριού μου πάνω στο δέρμα σου...
Και κρατάει τόσο...Όσο...
Dave ( Φράξια )
