Μπροστά στον καθρέφτη σου.

Zούμε στην εποχή της θολωμένης σκέψης,της βίας και των πολιτικών αναλύσεων.Από όλους.`` Ειδικούς`` και μη...Μια εποχή όπου οι πλειοψηφία των ανθρώπων αυτού του τόπου,υποφέρει,ζει ή κοντεύει να αγγίξει τα όρια της φτώχειας.Την εποχή μιας περίεργης και απορίας άξια,απάθειας...Ζούμε στην εποχή που οι παρέες κοιτάζονται σαστισμένες,νιώθουν μια παράξενη ανάγκη για πολιτική κουβέντα.Μια ανάγκη που ουδέποτε υπήρξε παλιότερα,τουλάχιστον στο βαθμό που υπάρχει σήμερα..

Όμως για να ερμηνεύσεις μια κατάσταση,πάντα χρειαζόταν και χρειάζεται η σωστή κριτική σκέψη.Να την ερμηνεύσεις και ίσως καταφέρεις να την καταλάβεις,ώστε να αποφασίσεις ( λέμε τώρα ) να παλέψεις και να την αλλάξεις.Σε αυτό τον τόπο η πλειοψηφία των ανθρώπων εδώ και αρκετά χρόνια,έπασχε από σοβαρά προβλήματα μορφωτικής αλλά και ταξικής υποδομής.Κανένα τέρας δεν έρχεται αν δεν το φωνάξεις...Και πολλές φορές δεν χρειάζεται να το ζητήσεις φωναχτά ή συνειδητά για να σταθεί έξω από το κατώφλι σου.Μπορείς να το καλέσεις με διάφορους τρόπους και αυτούς τους τρόπους σου παρείχε το σύστημα εδώ και πολλά χρόνια.
Όταν για παράδειγμα το 2001 ήρθαν πρώτη φόρα τα λεγόμενα ριάλιτι στην Ελλάδα,όλοι θυμάμαι χαρακτηριστικά,κλείστηκαν το πρώτο βράδυ προβολής στο σπίτι τους για να δουν τον Τσάκα,τον Πρόδρομο και τους υπόλοιπους ήρωες της `` μικρής καθημερινότητάς μας``...

Όταν ο κόσμος κλεινόταν σπίτι του για να δει την Παπαρίζου να σηκώνει το τιμημένο,όταν αγόραζε σημαιάκια από τα διόδια ( αλησμόνητες στιγμές ) του αγαπημένου του κόμματος και πήγαινε να ρίξει το δαγκωτό γεμάτος έπαρση και πάθος...Όταν ο κόσμος φιλούσε το χέρι του βουλευτή του,ελπίζοντας πως θα κάνει κάτι για το αδιόριστο παιδί του...Όταν το πρότυπο των νέων ήταν άνθρωποι σαν την Μενεγάκη,σαν τη Βίσση και τρέχαν πανικόβλητα κοριτσάκια και αγοράκια για ένα αυτόγραφο σε κάποια συναυλία,ή για ένα τσιριχτό κατά την είσοδο του Ρουβά και του κάθε Ρουβά...Όταν η ψυχαγωγία κλεινόταν σε αμέτρητες μπουκάλες ουίσκι και σε αμέτρητα πανέρια από γαρύφαλλα , γιατί ο Ελληνάρας ήταν καψούρα ρε αδερφέ και γούσταρε να τα σπάει...Όταν για την κάλυψη των ψυχικών σου αναγκών,έφτανε απλά να τραβήξεις δανεικά από την πιστωτική σου κάρτα ώστε να τα ξοδέψεις κάπου για να νιώσεις καλύτερα...

Μιλάμε για μία χώρα που τα παιδιά της σφάζονταν στις κερκίδες και έξω από αυτές γιατί πολύ απλά αντιλαμβάνονταν τον αθλητισμό σαν πεδίο μάχης,σαν μία αρένα που ο ισχυρότερος τραμπούκας θα υπερίσχυε του ανίσχυρου.Για μία χώρα που αυτή η αρένα μεταφέρονταν και σε άλλους χώρους όπως στην εργασία.Να επιβιώσει ο πιο ικανός,όχι όμως με την έννοια του ταλέντου αλλά με την έννοια του καταφερτζή,του πιο καπάτσου,του πιο πονηρού.Μία χώρα που το `` μη σε νοιάζει`` είχε αντικαταστήσει την καλημέρα...

Μία χώρα και ένα σύστημα που πρόβαλε στους δέκτες του φανταχτερά και συνάμα άδεια πρότυπα ως μικρούς θεούς...Απευθυνόμενο σε έναν κόσμο με μηδενική αντίληψη και αποχαυνωμένη σκέψη.Μιλάμε για έναν λαό που αντιλαμβάνονταν την πολιτική δράση με ένα φακελάκι που θα έριχνε κάθε 4 χρόνια στον εκάστοτε σωτήρα του.Ανίκανος να σκεφτεί ότι ο κάθε άνθρωπος είναι από μόνος του ένα πολιτικό ον, και η κάθε του μέρα εξαρτάται από την δική του στάση και αντίληψη στα πράγματα...Ένας λαός που θαμπώθηκε από τον φανταχτερό παράδεισο των `` ευκαιριών`` και προσπάθησε να την χωθεί βολεύοντας την κωλάρα του,έχοντας την μόνιμη δουλίτσα του και σκεπτόμενος μόνο την δικιά του,προσωπική μίζερη ζωούλα του...Ένα σύστημα παιδείας υποταγμένο στις ανάγκες της αγοράς,μετατρέποντας τους μαθητές και φοιτητές σε εργαλεία αναλώσιμα για την μελλοντική τους θέση σε κάποια πολυεθνική ( αφού αυτές έκαναν και κάνουν κουμάντο,έτσι κι αλλιώς )...

Το θλιβερό είναι,ότι μία μεγάλη μερίδα του κόσμου και σήμερα,λειτουργεί,σκέφτεται και πράττει με τα παραπάνω ακόμα...Όταν λοιπόν το επίπεδο της συνείδησης σου και η μόρφωση σου φτάνουν μέχρι εκεί,τότε εύλογα και χωρίς κόπο το τέρας της φτώχειας,της εκμετάλευσης και ακόμα χειρότερα του φασισμού - δεν θα αργήσει να σου χτυπήσει την πόρτα.
Αυτό που θα αφήσει αυτό που λέμε κρίση,δυστυχώς δεν είναι μονοδιάστατο ούτε εύκολα αντιληπτό...Σκέψου ότι ένα μικρό παιδί που είναι σήμερα 7-8 χρονών,μεγαλώνει με το να εισπράττει κάποιες συγκεκριμένες εικόνες.Μεγαλώνει με την εικόνα της βίας,με την εικόνα κάποιων ανεγκέφαλων μπρατσαράδων καραφλών...Και αυτές οι εικόνες μπορεί μέχρι τώρα να θεωρούνται κάτι το αφύσικο,αλλά δεν θα αργήσει η μέρα που θα γίνουν συνήθεια,θα γίνουν δεδομένο...Φαντάσου λοιπόν πως θα εξελιχθεί η σκέψη και το μυαλό αυτού του παιδιού στα 20 του χρόνια...

Σκέψου επίσης ότι την βία,την ξενοφοβία και τον ρατσισμό,τα χρησιμοποιούν σε σένα για να αποποιηθούν των ευθυνών τους...Σε κάνουν να σκέφτεσαι ως μόνιμο πρόβλημα τους μετανάστες και όχι την πείνα,την φτώχεια και την εκμετάλευση...Γιατί πολύ απλά έχουν ανάγκη ΚΑΙ εσένα ΚΑΙ τους μετανάστες ώστε να δημιουργούν τα υπόλοιπα...
Ζεις τον καθρέφτη των επιλογών σου.Είσαι ακριβώς μπροστά του και τον κοιτάς.Το τέρας αρχίζει και σου μοιάζει και όχι μόνο δεν σταματάς να το κοιτάς αλλά αρχίζεις και το συνηθίζεις...
Μην απορήσεις για τίποτα στο μέλλον...

                                                                                      
                                                                                   Dave ( Φράξια )