Όταν κάνεις μουσική και ταξιδεύεις τις δικές σου εκδοχές,αλλάζεις πλευρά οπτικής από πριν που απλά ήσουν ακροατής.Συνειδητοποιείς,αναθεωρείς,σκέφτεσαι περισσότερο,παρατηρείς...
Όταν κάνεις μουσική χτίζεις κάτι δικό σου και είσαι υπερπροστατευτικός σε αυτό.Σαν να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο.Του θέτεις τις βάσεις σου η τέλοσπάντων αυτά που έμαθες εσύ από την μέχρι τότε ζωή σου,και το αφήνεις να πάρει το δρόμο του και να ταξιδέψει.Όταν κάνεις μουσική διαλέγεις ένα δρόμο με σκεπτικό να πεις αυτά που έχεις μέσα σου,χωρίς να ξέρεις ( η να σε νοιάζει ) ποιοι και πόσοι θα ενδιαφερθούν για αυτά.Απλά αυτή είναι η ανάγκη σου.Να εκφραστείς και να δράσεις...Μιλάς για πράγματα που ίσως να μην τα έχεις πει ποτέ ούτε στον αδερφό σου,ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό.Σε μαγεύει το ταξίδι της και ο άγνωστος αποδέκτης.Νιώθεις πιο άνετα.Ίσως γιατί την ώρα που γράφεις δεν υπάρχει αντίλογος.Ίσως...
Αυτά είναι τα όμορφα συναισθήματα που προσφέρει η μουσική.Αλλά όπως η ίδια η ζωή,έτσι και η μουσική δεν έχει μόνο όμορφα αλλά και άσχημα και περίεργα.Έχει δυσκολίες,ειδικά αν έχεις διαλέξει τον δύσκολο δρόμο της αυτονομίας σε αυτήν.Συναντάς και γνωρίζεις ανθρώπους.Άλλοι σε νιώθουν και τους νιώθεις με μια ματιά.Άλλοι σε επεξεργάζονται και τους επεξεργάζεσαι λίγο πιο πολύ και με άλλους καταλαβαίνεις ότι δεν ταιριάζουν τα χνώτα σου μαζί τους.Κι αυτό από μια ματιά...Υπάρχει και αυτό που λέμε `` κόσμος`` η `` κοινό``...Είναι αυτό που ένα κομμάτι του θα αγαπήσει αυτό που κάνεις,ένα άλλο θα αδιαφορήσει και ίσως κάποιο άλλο να το μισήσει..Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν άκουγα ραπ πριν ασχοληθώ ενεργά.Όταν έτρεχα να πάρω ένα αγαπημένο cd ( κι ακόμα τρέχω ) ή όταν έτρεχα να δω μια συναυλία.Ήμουν `` αυστηρός `` σε αυτό που θαύμαζα και ήθελα όλα να είναι αψεγάδιαστα και καθαρά.Ήθελα όλα να φαίνονται στα μάτια μου όμορφα,γνήσια...Δεν ήταν λάθος αυτό,γιατί από την στιγμή που ακούς κάτι και σου χαρίζει συναισθήματα,το κάνεις αυτόματα δικό σου,σαν να είσαι εσύ...Σήμερα,μετά από περίπου 4 χρόνια που ασχολούμαι ενεργά και εγώ έχω συνειδητοποιήσει πάρα πολλά πράματα που κάποτε δεν μπορούσα να τα δω γιατί πολύ απλά δεν τα ζούσα...Ακούω και βλέπω πολλά...Έχουν γίνει πολλά.Όμορφα,άσχημα αλλά και κάποιες φορές αηδιαστικά.Πράγματα που πολλές φορές με κάνουν να λυγίζω,να θέλω να τα παρατήσω όλα και να μην ξαναασχοληθώ.Από την πρώτη στιγμή που φτιάξαμε το δικό μας όνειρο ( Φράξια ) προσπάθησα και προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιστός σε αυτό που κάνω και να δίνω σε αυτό την ψυχή μου.Πολλές φορές μου προσάπτουν οι κοντινοί μου άνθρωποι ότι είμαι υπερβολικός και ότι πρέπει να χαλαρώσω.Ίσως να έχουν δίκιο,δεν ξέρω...Ένας πολύ κάλος μου φίλος λέει ότι καμιά φορά του δημιουργώ την εντύπωση ότι δεν λυτρώνομαι από αυτό που κάνω αλλά πνίγομαι ο ίδιος μέσα σε αυτό..Ίσως και αυτός να έχει δίκιο,πάλι δεν ξέρω...Το μόνο που ξέρω είναι ότι το αγαπώ και αν για κάτι είμαι περήφανος,είναι που δεν το αφήνω ( όσο μπορώ ) να συμβιβαστεί,να λερωθεί...Λοιπόν φίλε η φίλη που διαβάζεις αυτή τη στιγμή,θέλω κάτι να σου πω...Δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει στο μυαλό αυτών που γράφουν ( εκτός κι αν γράφεις και εσύ ) και περισσότερο δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει στο μυαλό τους,ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ που το γράφουν...Δεν έχεις ιδέα τι τραβάνε όσοι κάνουν ανεξάρτητη μουσική...Δεν έχεις ιδέα τι έχουμε αρνηθεί και σε τι είπαμε `` ΟΧΙ `` την στιγμή που αν δεχόμασταν θα μας ξέρανε οι τριπλάσιοι από αυτούς που μας ξέρουν...Το άρθρο αυτό το γράφω γιατί ένιωσα απλά την ανάγκη κι όχι για να μου πει κανένας μπράβο.Φυσικά στην μέχρι τώρα πορεία μου έχω κάνει και εγώ τα λάθη μου...Αλλά κάτι που όλοι ξέρουν φίλοι και εχθροί για μένα,είναι ότι έχω τόση μεγάλη αγάπη και πίστη σε αυτό που κάνω που πάντα φρόντιζα να ήμουν ξεκάθαρος με όλους και σε όλα.Κουραστικός,γραφικός,μαλάκας αλλά ξεκάθαρος...Το μόνο που ζητάω λοιπόν από πολλούς είναι που και που να εκτιμάτε κάποιους ανθρώπους που σας μοιράζουν απλόχερα συναισθήματα και μελωδίες.Όχι μόνο κριτική και ψάξιμο ψεγαδιών..Αφήνουμε την ψυχή μας και όχι τα βρακιά μας,αν δεν το`χετε καταλάβει...Ζητάω και από κάποιους άλλους να σέβονται γιατί είμαι από εκείνους που δεν έκραξαν δεν πρόσβαλαν και δεν δημιούργησαν ποτέ δημόσιες κόντρες,για να κάνουμε παιχνίδι και τζέρτζελο....Είμαι εδώ,στα ίδια λημέρια και παλεύω.Τίμια και ντόμπρα.Κι ότι είναι να πω το λέω κατευθείαν στην μάπα και με όποιο κόστος...Αυτά και παρτα σαν ξέσπασμα...Καληνύχτα. Dave ( Φράξια )
