Σαν αερικό...

Για μια ακόμη φορά δεν ξέρω από που να αρχίσω.Ο μόνος τρόπος να βγάλω αυτό που νιώθω,είναι να γράψω,έτσι λέω να σας τα πρήξω λίγο ή...πολύ.Θα δείξει.Λέω να ξεκινήσω κι όπου βγει...Η κάθε μέρα μας,γίνεται όλο και πιο δύσκολη,δυσκολεύομαι πολύ αλήθεια..Κι εσύ που κρίνεις με ευκολία,πάρε λίγο από τη ματιά μου για να δεις τι αντικρίζω...Αυτό λοιπόν που με δυσκολεύει πιο πολύ,είναι η αδικία που βλέπω και νιώθω να υπάρχει κι αυτό που με τρώει κάθε μα κάθε μέρα,είναι το γαμημένο το γιατί.Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα ? Τίποτα δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.Ακόμα και τώρα εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε την βιτρίνα,την επιφάνεια...Δεν μπορούμε να ξεστραβωθούμε και να κοιτάξουμε λίγο πιο μέσα.Γερνάμε,μα συνεχίζουμε να περπατάμε σαν βρέφη,σαν να μην ξέρουμε πως να σταθούμε.Βαρέθηκα την αδιαφορία σας ρε κουφάλες,βαρέθηκα να ξεχνάτε τον πόνο του άλλου επειδή εσείς είστε καλά,έστω και προσωρινά.Βαρέθηκα να θυμάστε τον άλλο,όταν πονάτε κι εσείς.Σε βαρέθηκα να λυπάσαι πάντα και ποτέ σου να μην εκτιμάς,αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να λυπηθώ κανένα γιατί δεν είμαι σε τίποτα ανώτερη...Ο πατέρας μου δεν με έμαθε να αντλώ ζωή όταν βλέπω τον άλλο να πονάει.Ειλικρινά βαρέθηκα και μένα,βαρέθηκα να σιχαίνομαι ανθρώπινες συνειδήσεις...

Αλλά μιας και μίλησα για βιτρίνες,θέλω να αναφερθώ σε μια προσωπική ιστορία...
Εγώ που λέτε,είχα έναν θείο ( αδερφός της γιαγιάς μου ) ο οποίος από μικρή ηλικία,έδειχνε να είναι αυτό που λέμε ασυμβίβαστος...Όλοι θα ξέρετε τον Άσιμο  ε,μια τέτοια φάση για να καταλάβετε στο περίπου...Ζούσε μόνος του,ήταν μοναχικός γιατί γούσταρε την πάρτη του και μόνος γιατί δεν γούσταρε τον κόσμο.Δούλευε για να επιβιώνει και τον υπόλοιπο χρόνο τον αφιέρωνε στα περιστέρια του.Ήταν χύμα και στην γειτονιά τον έλεγαν λέτσο.Ο πατέρας μου όμως ακόμα μου αναφέρει πολλές σοφές κουβέντες που άκουσε από αυτόν,πριν τα πιει όμως...

Η γειτονιά βέβαια,πάντα τον συζήταγε.Αυτό ξέρουν όλοι,να μιλάνε ΜΟΝΟ...Όλοι έμεναν στην επιφάνεια και κανείς δεν του μίλαγε.Ήταν περιθωριακός,επειδή δεν ήταν σαν αυτούς,επειδή προτίμησε να είναι για πάρτη του...Αυτό που με πονάει είναι ότι έφυγε μόνος του..Ακόμα και ο πατέρας μου που του είχε αδυναμία,δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μπορεί να φύγει τόσο νωρίς,τόσο αθόρυβα...Προφανώς έπασχε από μια ασθένεια που κανείς μας δεν ήξερε,ίσως γιατί ο ίδιος δεν ήθελε να μάθουμε.Ήθελε μάλλον να φύγει έτσι όπως έζησε,μόνος...

Χωρίς πολλές ιστορίες,χωρίς να παιδέψει κανένα...Η γειτονιά βέβαια τον έκλαψε,χαχα...Όταν είσαι νεκρός όλοι σ`αγαπάνε.Τον έκλαψαν αλλά ποτέ δεν του μίλησαν,ποτέ δεν θέλησαν να μάθουν ποιος είναι.Πάντα ήταν στην απ`έξω.Τώρα πια καταλαβαίνω γιατί γούσταρε να είναι μόνος του.Δεν ήταν προβληματικός,ούτε κακός απλά ίσως έβλεπε μπροστά.Έβλεπε μέσα στους ανθρώπους και ξενέρωνε και προτιμούσε την μοναξιά του...

Θείο,το μόνο που με πειράζει είναι που δεν σε κουβέντιασα όσο θα ήθελα.Θυμάμαι όμως ότι μου είχες αδυναμία κι ας μην με έβλεπες τόσο συχνά...`` Αυτή μην τη φοβάσαι,καλά θα τα πάει δεν παίρνει χαμπάρι`` έλεγες στον πατέρα μου...Μακάρι ρε θείο...
Το νου σου μπαγάσα,μπορεί να μας την έκανες αλλά δεν σε ξεχνάμε.Δεν άφησες τίποτα πίσω,τίποτα...Σαν αερικό έζησες τελικά.Είναι πολύ δύσκολο να θες να φύγεις χωρίς να αφήσεις κάτι για να μην σε ξεχάσουν.Η ανθρώπινη φύση είναι εγωιστική.

Και όλοι εσείς,γαμήστε τις βιτρίνες.Δεν είμαστε αυτό,βρείτε το νόημα και σπρώξτε το.
Κοιτάξτε δίπλα,μιλήστε για αυτά που πονάνε και δεν τα αγγίζετε...Στείλτε στο διάολο τα πρότυπα...Βρείτε την ανθρωπιά σας και μαζί το χαμένο σας χαμόγελο...Αυτή τη στιγμή χαμογελάω ρε θείο.Θα τα γυρίσουμε τούμπα όλα.Το νου σας...

                                                                                              Μαρία ( Ανυπότακτο Στοιχειό )