Πρέπει να πεθάνει ένας συνάνθρωπος, όχι μάλλον προτιμότερο είναι να δολοφονηθεί από άλλους, όχι απο εμάς, ούτε στο ελάχιστο (μόνο ανέχεια κι απέχθεια) και να αρχίσουμε να κρίνουμε τη ζωή (αστυνόμος, δικαστής, μάρτυρας, κατήγορος, ένορκοι και δεσμοφύλακας) ο καθένας με τις κατηγορίες του και την υπεράσπιση του.
Μα πρέπει να γεννηθεί ένας άνθρωπος για να εκτιμήσουμε την ήδη υπάρχουσα ζωή και που μπορούμε να τη φτάσουμε, πόσα μπορούμε να ξεχάσουμε και ξεπεράσουμε, να νιώσουμε τη ζεστασιά που μπορείς να αισθανθείς μες στο καταχείμωνο κρατώντας στην αγκαλιά σου κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που θες να κρατήσεις ζεστό ακόμα κι αν το δέρμα σου έχει παγώσει αυτή η θέρμη στην καρδιά σου δε μπορεί να τη σβήσει κανένας καιρός...
Αυτή η θέρμη...
Μήπως είναι κάλπικη? Δε ξέρω αν μπορώ ούτε στο ελάχιστο να αποδείξω πως εμείς είμαστε οι κάλπικοι, κι αυτή θέρμη είναι μία απ'τις πιο αυθεντικές στιγμές της ζωής μας. Η πρώτη στιγμή που μπορούμε να ζήσουμε είναι στη μητέρα και στην αγκαλιά της, έτσι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, μάκαρι και έτσι να φύγουμε. Σε αυτή τη θέρμα γεννηθήκαμε και δεν αποκλείεται και να συλληφθήκαμε! Αυτή η θέρμη είναι μέσα μας μαζί μας μεγαλώνει, πεθαίνει με τον καθένα ανάλογα τις επιλογές του. Κι αυτό για μένα αποδεικνύεται κάθε φορά που βλέπω αυτή τη θέρμη να μεταμορφώνεται σε ψύχος.
Το ψύχος της άψυχης ψυχής.
Κρύο, σκοτάδι, μοναξιά, ομίχλη. Άβυσσος? Όχι, δεν έχει όρια, η Άβυσσος είχε, αυτές οι ψυχές ορίζουν το μέγεθος της ψυχής που απουσιάζει (απο αυτές). Για κάποιο λόγο αυτή θέρμη δε μεταδώθηκε σωστά, δεν έφτασε, δε δώθηκε, έσβησε... Όπου βλέπεις συνανθρώπους σου να βγάζουν ό,τι χειρότερο από μέσα τους, εκ του στόμαστος και διά του λόγου - όχι εμετό!- εγώ βλέπω το θάνατο αυτής της θέρμης μέσα στους εαυτούς τους.
Κι η κάλπικη θέρμη που νιώθουν είναι η εξής διαφορά. Αγάπη κι εμμονή. Συναγωνισμός κι ανταγωνισμός.
Αυτή θέρμη υπήρχε πριν από εμάς. Άρα (για μένα) δε μπορεί να'ναι κάλπικη. Εμείς ακολουθήσαμε μετά τη θέρμη οπότε, για μένα, πάλι (ή μάλλον ακόμα) εμείς είμαστε που μπορούμε να είμαστε... Κάλπικοι!
Παύλος - vlospa kasbe
Μα πρέπει να γεννηθεί ένας άνθρωπος για να εκτιμήσουμε την ήδη υπάρχουσα ζωή και που μπορούμε να τη φτάσουμε, πόσα μπορούμε να ξεχάσουμε και ξεπεράσουμε, να νιώσουμε τη ζεστασιά που μπορείς να αισθανθείς μες στο καταχείμωνο κρατώντας στην αγκαλιά σου κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που θες να κρατήσεις ζεστό ακόμα κι αν το δέρμα σου έχει παγώσει αυτή η θέρμη στην καρδιά σου δε μπορεί να τη σβήσει κανένας καιρός...
Αυτή η θέρμη...
Μήπως είναι κάλπικη? Δε ξέρω αν μπορώ ούτε στο ελάχιστο να αποδείξω πως εμείς είμαστε οι κάλπικοι, κι αυτή θέρμη είναι μία απ'τις πιο αυθεντικές στιγμές της ζωής μας. Η πρώτη στιγμή που μπορούμε να ζήσουμε είναι στη μητέρα και στην αγκαλιά της, έτσι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, μάκαρι και έτσι να φύγουμε. Σε αυτή τη θέρμα γεννηθήκαμε και δεν αποκλείεται και να συλληφθήκαμε! Αυτή η θέρμη είναι μέσα μας μαζί μας μεγαλώνει, πεθαίνει με τον καθένα ανάλογα τις επιλογές του. Κι αυτό για μένα αποδεικνύεται κάθε φορά που βλέπω αυτή τη θέρμη να μεταμορφώνεται σε ψύχος.
Το ψύχος της άψυχης ψυχής.
Κρύο, σκοτάδι, μοναξιά, ομίχλη. Άβυσσος? Όχι, δεν έχει όρια, η Άβυσσος είχε, αυτές οι ψυχές ορίζουν το μέγεθος της ψυχής που απουσιάζει (απο αυτές). Για κάποιο λόγο αυτή θέρμη δε μεταδώθηκε σωστά, δεν έφτασε, δε δώθηκε, έσβησε... Όπου βλέπεις συνανθρώπους σου να βγάζουν ό,τι χειρότερο από μέσα τους, εκ του στόμαστος και διά του λόγου - όχι εμετό!- εγώ βλέπω το θάνατο αυτής της θέρμης μέσα στους εαυτούς τους.
Κι η κάλπικη θέρμη που νιώθουν είναι η εξής διαφορά. Αγάπη κι εμμονή. Συναγωνισμός κι ανταγωνισμός.
Αυτή θέρμη υπήρχε πριν από εμάς. Άρα (για μένα) δε μπορεί να'ναι κάλπικη. Εμείς ακολουθήσαμε μετά τη θέρμη οπότε, για μένα, πάλι (ή μάλλον ακόμα) εμείς είμαστε που μπορούμε να είμαστε... Κάλπικοι!
Παύλος - vlospa kasbe
