Κάθε μέρα νιώθω ότι πηγαινοέρχομαι άσκοπα, χωρίς καμία ουσία. Τραβιέμαι κυριολεκτικά από δω και από κει. Ξεχνιέμαι μόνο όταν συζητάω κάτι με πάθος ή όταν γράφω .Τα λεπτά αυτά (ναι!) νιώθω ότι ζω, όταν ο άλλος που μου μιλάει έχει επιχειρήματα και με κάνει να σκεφτώ κάτι… Κατά τα αλλά δεν μπορώ να ζω με το παράδοξο της ύπαρξης μας
Πολλοί μου λένε ότι έχω πρόβλημα « σ’ αρέσει να βασανίζεσαι με πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις, πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξει κανείς μας!». Σκέπτομαι λες να 'χουν δίκιο? Λες να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου οικειοθελώς? Αυτό και αν είναι ήττα… !Έτσι το δοκίμασα .Για να δούμε, μήπως πιάσει να μην επιτρέψω στον εαυτό μου για λίγο καιρό να σκεφτεί την ουσία στο οτιδήποτε, να ζήσω χωρίς να σκέπτομαι τόσο!«Να περνάμε καλά, να περνάμε καλά!!» που λένε κάποιοι.
Προφανώς απέτυχε παταγωδώς !Πέραν αυτού όμως τα έβαλα με τον εαυτό μου που μπήκα σε τέτοια τρυπάκια και χαράμισα ακόμα μια φορά το χρόνο μου τόσο αδιάντροπα, ακολουθώντας το έφυες μου πείραμα σαν παρμένο από σελίδα του ψωλοπόλιταν. Και φυσικά υποκύπτοντας στον έμφυτο θεατρινισμό μου(για άλλη μια φορά).
Τουλάχιστον προσπάθησες!
Ναι… ωραία ! Άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια να βρω γιατρειά και να κάνω τις φωνές στο κεφάλι μου να ηρεμίσουν .Κάθε φορά που αποτυγχάνω έρχονται τα δύσκολα γιατί βυθίζομαι όλο και περισσότερο! Άσε που κάθε χρόνο απομυθοποιώ και κάτι που στηριζόμουν μέχρι χθες ˙ και ξέρεις λιγοστεύουν όπως περνάνε τα χρόνια και οι ελπίδες!
Βλέπω στη άκρη της υδρογείου σφαίρας:
Ένα παιδί που το αδίκησαν και δεν έχει κανένα να το υπερασπιστεί! -Είναι στα αλήθεια λυπηρό.
Πιο πέρα βλέπω έναν άνδρα εξαθλιωμένο από τη δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι.- Κοίτα να δεις αδικία φαίνεται σαν η ζωή να μη του χαμογέλασε ποτέ.
Να και μια άστεγη γυναίκα!-Και έχει και κρύο γαμώτο.
Και στα σκαλιά της πολυκατοικίας βλέπω ένα παλικάρι να βαράει την τελευταία δόση πρέζας και να ξεψυχάει στο κρύο.-Γιατί δεν σταματάνε ?Εεεε άνθρωποι πέθανε!..Κανείς σας δεν το κατάλαβε?..Κανένας περαστικός δεν τηλεφωνεί να ειδοποιήσει για το θάνατο του .Γιατί να πάρει ?Αφού ήταν πρεζόνι άλλωστε, λένε όλοι.
Ένα λεπτό σκέψης φτάνει και δυσκολεύομαι να αναπνεύσω ξαναχτίζω τον κόσμο γρήγορα- γρήγορα ,για να προλάβω !Μια εγωίστρια που κατάλαβε τη σημασία του χρόνου… Επαναφέρω τα πάντα για να υπερασπιστώ το παιδί, για να στηρίξω τον κουρασμένο άντρα, γιατί η άστεγη γυναίκα χρειάζεται μια κουβέρτα και γιατί δεν θέλω να δω άλλο ένα νέο άνθρωπο να πεθαίνει εξευτελισμένος μόνος του στο κρύο.
Ίσως και να χει δίκιο ο περίγυρος μου !Πόσο άραγε δεν με αγγίζει τώρα? Τώρα που αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους! Τώρα που ο κόσμος είναι λίγο καλύτερος !Ο αντίπαλος είναι ορατός !Γιατί η ψυχή μου έκλαψε μπροστά στη αδικία .Δεν το άντεξε αυτό, μετά πείσμωσε και τώρα άρχισε να πολεμάει !Πολεμάει σένα που γυρνάς την πλάτη στους ανθρώπους μου , σε μένα , σε όλα .Για πάντα ορκίζομαι να σε πολεμάω και να βλέπεις μπροστά σου τα πεισμωμένα μάτια μου.
Και έτσι πάει. Βυθίζομαι και σηκώνομαι, καταστρέφω και δημιουργώ.. κάπως έτσι βρίσκω σιγά-σιγά το λόγο που αξίζει να προσπαθώ να αντέχω.
Σωτηρία Κ.
