Το θέμα είναι να λες και να κάνεις πάντα αυτό που νιώθεις,αλλιώς δεν έχει νόημα η ζωή...
Με αυτή τη φράση μεγάλωσα από τα χείλη του πατέρα μου του Κυρ - Θανάση...Με αυτές τις λέξεις φυλαχτό μου και με ένα σφυροδρέπανο κρεμασμένο πάντα στο λαιμό μου..Και τα δύο οδηγός για μένα,ώστε να μου θυμίζουν πάντα ότι πρέπει να παλεύω...Πολλές φορές με τον ίδιο μου τον εαυτό,με το ίδιο το σάπιο εγώ μου...Με τις βαθιές εσωτερικές αναζητήσεις της δικής μου `` ασκητικής``...Με το μόνιμο άγχος μέσα μου και την μόνιμη φωνή στην ψυχή μου που ψιθύριζε ότι αν δεν νοιαστώ για τους άλλους δεν θα νοιαστεί και κανείς για μένα...Αν δεν παλέψω για τον διπλανό δεν θα παλέψει και κανείς για μένα...``Και ποιος νοιάζεται για όλα αυτά ? Ποιος σκάει ?`` Μου έλεγαν κάποιοι....Συνάντησα πολλούς μέχρι τώρα στη ζωή μου,που πράγματι δεν νοιαζόντουσαν ποτέ παρά μόνο για την βολή τους,το αραλίκι τους και την μικροκοσμική ζωούλα τους...Για την ρηχή μαλακισμένη επιβεβαίωση του μίζερου εαυτούλη τους...Αλλά απ`την άλλη εμείς ? Εμείς οι και καλά συνειδητοποιημένοι,ευαίσθητοι ? Τι καταφέραμε εμείς ?Μήπως βολευτήκαμε και εμείς πίσω από αυτήν την ασπίδα ?Μήπως τα κάναμε και εμείς σκατά και τώρα τρίβουμε τα χέρια μας,που απλώς απέτυχαν και οι υπόλοιποι?Δεν ξέρω...Έχω μπουχτίσει ξέρεις,με απόψεις,εκδοχές,οπτικές,αναλύσεις και παπαριές...Έχουμε κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο μας,έχουμε λουφάξει στις φωλιές μας στήνωντας καραούλι,για το πότε θα κάνει ο απέναντι το λάθος,για το πότε θα τον δείξουμε με το δάχτυλο,ικανοποιώντας έτσι,τις τραγικές ανασφάλειες μας...Ένα μάτσο καριόληδες μας κάθισαν στον σβέρκο και εμείς αντί να τους τινάξουμε,χαμογελάμε σαν ηλίθιοι..Πολλές φορές κλαίμε εγκλωβισμένοι στην κατάθλιψη της συνήθειας...Της συνήθειας του φόβου,της μιζέριας,της βαρεμάρας,της άδειας καθημερινότητάς μας...Σάπια και κενά κουφάρια που απλά προχωράμε περιμένοντας εντολές..Θα μου πεις,ότι τα βλέπω όλα μαύρα και τα μηδενίζω...Όχι κάνεις λάθος..Υπάρχουν ακόμα ευτυχώς,μερικές χαραμάδες ελπίδας...Υπάρχουν ευτυχώς ακόμα τριγύρω μας άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με όλα τα παραπάνω, ή που τουλάχιστον προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από αυτό το θλιβερό τίποτα..Άνθρωποι που τους συναντάς και γεμίζει η καρδούλα σου..Που βλέπεις στα μάτια τους καθαρότητα,ρομαντισμό αλλά και επικινδυνότητα...Και νιώθεις δυνατός,νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου,ότι κάτι αξίζει ακόμα ρε συ...Αλλά δυστυχώς είναι λίγοι και δεν φαίνονται γιατί κυριάρχησαν οι υπόλοιποι..Οι εκφραστές της βλακείας...Οι χειροκροτητές της επιφάνειας και των μίζερων διασκεδαστικών υποκατάστατων..Εμείς οι `` άλλοι`` λοιπόν που πάντα είμασταν λίγοι,( όπως λέει και η φίλη μου η Μαρία ) οφείλουμε να ξαναδούμε σοβαρά κάποια πραματάκια που ξεχάσαμε...Οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τι ακριβώς πολεμάμε,με ποιον τρόπο και γιατί...Τι ρόλο παίζουμε εν τέλει,και πόσες ευθύνες έχουμε και εμείς...Με το να περιγράφουμε συνεχώς την θλιβερή πραγματικότητα,δεν έχει νόημα...Με το να περιστρεφόμαστε συνεχώς γύρω από αυτό που σιχαινόμαστε,πάλι δεν έχει νόημα γιατί πολύ απλά,ίσως κάποτε να πνιγούμε και εμείς μέσα στον βούρκο του τίποτα...Ο καθένας όπως μπορεί και όσο μπορεί να ψάξει μέσα του...
Να ξέρουμε τι λέμε για να γνωρίζουμε και τι πολεμάμε..Άλλοι με την μουσική,άλλοι με οτιδήποτε καταπιάνονται...
Και κάτι τελευταίο και συμπληρωματικό που μας αφορά όλους...Αν θέλουμε να ξανακερδίσουμε την ζωή μας πρέπει και να το πιστέψουμε...Κι ας μην μιλάμε άλλο για στιγμές και κουραφέξαλα...Δεν τις ζούμε πια με την ψυχή μας..Τις τραβάμε φωτογραφία για να τις ποστάρουμε στο facebook...
Λευτεριά σε όλους και όλες... Dave
Με αυτή τη φράση μεγάλωσα από τα χείλη του πατέρα μου του Κυρ - Θανάση...Με αυτές τις λέξεις φυλαχτό μου και με ένα σφυροδρέπανο κρεμασμένο πάντα στο λαιμό μου..Και τα δύο οδηγός για μένα,ώστε να μου θυμίζουν πάντα ότι πρέπει να παλεύω...Πολλές φορές με τον ίδιο μου τον εαυτό,με το ίδιο το σάπιο εγώ μου...Με τις βαθιές εσωτερικές αναζητήσεις της δικής μου `` ασκητικής``...Με το μόνιμο άγχος μέσα μου και την μόνιμη φωνή στην ψυχή μου που ψιθύριζε ότι αν δεν νοιαστώ για τους άλλους δεν θα νοιαστεί και κανείς για μένα...Αν δεν παλέψω για τον διπλανό δεν θα παλέψει και κανείς για μένα...``Και ποιος νοιάζεται για όλα αυτά ? Ποιος σκάει ?`` Μου έλεγαν κάποιοι....Συνάντησα πολλούς μέχρι τώρα στη ζωή μου,που πράγματι δεν νοιαζόντουσαν ποτέ παρά μόνο για την βολή τους,το αραλίκι τους και την μικροκοσμική ζωούλα τους...Για την ρηχή μαλακισμένη επιβεβαίωση του μίζερου εαυτούλη τους...Αλλά απ`την άλλη εμείς ? Εμείς οι και καλά συνειδητοποιημένοι,ευαίσθητοι ? Τι καταφέραμε εμείς ?Μήπως βολευτήκαμε και εμείς πίσω από αυτήν την ασπίδα ?Μήπως τα κάναμε και εμείς σκατά και τώρα τρίβουμε τα χέρια μας,που απλώς απέτυχαν και οι υπόλοιποι?Δεν ξέρω...Έχω μπουχτίσει ξέρεις,με απόψεις,εκδοχές,οπτικές,αναλύσεις και παπαριές...Έχουμε κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο μας,έχουμε λουφάξει στις φωλιές μας στήνωντας καραούλι,για το πότε θα κάνει ο απέναντι το λάθος,για το πότε θα τον δείξουμε με το δάχτυλο,ικανοποιώντας έτσι,τις τραγικές ανασφάλειες μας...Ένα μάτσο καριόληδες μας κάθισαν στον σβέρκο και εμείς αντί να τους τινάξουμε,χαμογελάμε σαν ηλίθιοι..Πολλές φορές κλαίμε εγκλωβισμένοι στην κατάθλιψη της συνήθειας...Της συνήθειας του φόβου,της μιζέριας,της βαρεμάρας,της άδειας καθημερινότητάς μας...Σάπια και κενά κουφάρια που απλά προχωράμε περιμένοντας εντολές..Θα μου πεις,ότι τα βλέπω όλα μαύρα και τα μηδενίζω...Όχι κάνεις λάθος..Υπάρχουν ακόμα ευτυχώς,μερικές χαραμάδες ελπίδας...Υπάρχουν ευτυχώς ακόμα τριγύρω μας άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με όλα τα παραπάνω, ή που τουλάχιστον προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από αυτό το θλιβερό τίποτα..Άνθρωποι που τους συναντάς και γεμίζει η καρδούλα σου..Που βλέπεις στα μάτια τους καθαρότητα,ρομαντισμό αλλά και επικινδυνότητα...Και νιώθεις δυνατός,νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου,ότι κάτι αξίζει ακόμα ρε συ...Αλλά δυστυχώς είναι λίγοι και δεν φαίνονται γιατί κυριάρχησαν οι υπόλοιποι..Οι εκφραστές της βλακείας...Οι χειροκροτητές της επιφάνειας και των μίζερων διασκεδαστικών υποκατάστατων..Εμείς οι `` άλλοι`` λοιπόν που πάντα είμασταν λίγοι,( όπως λέει και η φίλη μου η Μαρία ) οφείλουμε να ξαναδούμε σοβαρά κάποια πραματάκια που ξεχάσαμε...Οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τι ακριβώς πολεμάμε,με ποιον τρόπο και γιατί...Τι ρόλο παίζουμε εν τέλει,και πόσες ευθύνες έχουμε και εμείς...Με το να περιγράφουμε συνεχώς την θλιβερή πραγματικότητα,δεν έχει νόημα...Με το να περιστρεφόμαστε συνεχώς γύρω από αυτό που σιχαινόμαστε,πάλι δεν έχει νόημα γιατί πολύ απλά,ίσως κάποτε να πνιγούμε και εμείς μέσα στον βούρκο του τίποτα...Ο καθένας όπως μπορεί και όσο μπορεί να ψάξει μέσα του...
Και κάτι τελευταίο και συμπληρωματικό που μας αφορά όλους...Αν θέλουμε να ξανακερδίσουμε την ζωή μας πρέπει και να το πιστέψουμε...Κι ας μην μιλάμε άλλο για στιγμές και κουραφέξαλα...Δεν τις ζούμε πια με την ψυχή μας..Τις τραβάμε φωτογραφία για να τις ποστάρουμε στο facebook...
Λευτεριά σε όλους και όλες... Dave
