Σαν σήμερα,στις 20 Απριλίου 1922 γεννήθηκε στην Αθήνα ο Τάσος Λειβαδίτης,ένας από τους σημαντικότερους ποιητές που ενέπνευσε τις επόμενες γενιές και που παραμένει μέχρι σήμερα λατρευτός ειδικά από την νεολαία...Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στον χώρο της αριστεράς με αποτέλεσμα να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951,στο Μούδρο,στην Μακρόνησο και έπειτα στον Αη Στράτη όπου και αφέθηκε ελεύθερος.Έφυγε από την ζωή στις 30 Οκτώβρη 1988 από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής..Σας παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το πανέμορφο και πλούσιο έργο του...
Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας
Θα`θελα να φωνάξω το όνομα σου,αγάπη,με όλη μου την δύναμη
να το ακούσουν οι χτίστες απ`τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και να ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
Να τ`ακούσει η άνοιξη και να`ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να το ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ`όλες τις καμπάνες τους.
Να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες,χαιδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους...
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει...
Να το ακούσει ο χρόνος και να μην σε αγγίξει αγάπη μου ποτέ...
Ναι αγαπημένη μου...
Εμείς για αυτά τα λίγα και απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να`χουμε μια πόρτα,ένα άστρο,ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί,ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ...
Για να`χουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.
Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας,πατάνε πάνω στον έρωτα μας
πριν πούμε το τραγούδι μας,μας σκοτώνουν...
Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν
φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια...
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
Μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώσουν
νεκρούς,μας φοβούνται πιο πολύ...
Θα`θελα να φωνάξω το όνομα σου,αγάπη,με όλη μου την δύναμη
να το ακούσουν οι χτίστες απ`τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και να ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
Να τ`ακούσει η άνοιξη και να`ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να το ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ`όλες τις καμπάνες τους.
Να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες,χαιδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους...
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει...
Να το ακούσει ο χρόνος και να μην σε αγγίξει αγάπη μου ποτέ...
Ναι αγαπημένη μου...
Εμείς για αυτά τα λίγα και απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να`χουμε μια πόρτα,ένα άστρο,ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί,ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ...
Για να`χουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.
Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας,πατάνε πάνω στον έρωτα μας
πριν πούμε το τραγούδι μας,μας σκοτώνουν...
Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν
φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια...
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
Μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώσουν
νεκρούς,μας φοβούνται πιο πολύ...
