Ζωή σημαίνει αναπνοή ή αναπνοή σημαίνει ζωή ?
Επιθυμία από πραγματική ανάγκη ή επιθυμία πλασματική ?
Ο άντρας είναι το ισχυρό φύλλο , αυτός που φέρνει λεφτά στο σπίτι.Η γυναίκα είναι αυτή που πρέπει να κάνει οικογένεια.Είναι αυτή που `` κρατάει`` το σπίτι.Οι ιεραρχικές και εξουσιαστικές δομές ενός συστήματος που ενέσιμα περνάει στον άνθρωπο συγκεκριμένες αισθήσεις , συγκεκριμένα ένστικτα και συγκεκριμένες επιθυμίες...Πλασματικές.
Χτίζει στο μυαλό των ανθρώπων , ένα συγκεκριμένο πλαίσιο , με σκοπό να αντιλαμβάνονται την ζωή σαν μια μονοδιάστατη προσωπική υπόθεση , προσωπικών `` επιθυμιών`` μιας μοναχικής και απομονωμένης πορείας.Δημιουργώντας φυσικά την αντίληψη του `` υπάρχω`` και όχι την αντίληψη του `` είμαι και διεκδικώ``. Ένα σύστημα δομημένο πάνω σε μια κοινωνία , που θέλει τον άνθρωπο αδύναμο σε νόηση , ώστε να αισθάνεται ότι ή ζωή του είναι κάτι που πάντα θα κατευθύνεται από τρίτους , θα ορίζεται από τρίτους , θα ελέγχεται από τρίτους , θα εξουσιάζεται από τρίτους...
Οικογένεια - Πατέρας.
Σχολείο - Διευθυντής.
Πανεπιστήμιο - Πρύτανης.
Στρατός - Διοικητής.
Δουλειά - Αφεντικό.
Μια κοινωνία δομημένη πάνω στις ανάγκες του `` ΕΓΩ `` δημιουργώντας τον άνθρωπο - τέρας , έτοιμο να κατασπαράξει και να αρπάξει όσα περισσότερα μπορεί , στον βωμό της κάλυψης των πλαστικών αναγκών του.Τον άνθρωπο που ζει για να δουλεύει , να καταναλώνει και να ξοδεύει τον πολύτιμο και δημιουργικό του χρόνο , σε διασκεδαστικές αυταπάτες , καθισμένος σε έναν καναπέ και θεατής μιας εικονικής πραγματικότητας...
Δημιουργώντας του ένστικτα μιας αγχωμένης αναζήτησης βασιζόμενης σε ένα τραγικό τίποτα.
Μιας αγχωμένης και ψεύτικης επιθυμίας , στον κατασκευασμένο `` προορισμό`` της ζωής......
Να πάω σχολείο , να περάσω σε μια σχολή γιατί πρέπει κάπου να περάσω, να μεγαλώσω , να κάνω οικογένεια και παιδιά , γιατί πρέπει να κάνω οικογένεια και παιδιά .Να νιώθω συνεχώς ένοχος για ότι δεν καταφέρω , και να αφήσω απογόνους με προίκα τις δικές μου ελλείψεις και ενοχές...Να κάνω τον σταυρό μου γιατί έχω ένα πιάτο φαγητό να φάω , λες και είναι ένα θαύμα που δεν το αξίζω και πρέπει να είμαι ευγνώμων για αυτό.Να ευχαριστώ κάθε μέρα τον αφέντη μου που μου δίνει μερικά χαρτονομίσματα για να κουτσοζήσω , λες και μου κάνει χάρη.Να εναποθέτω τις ελπίδες μου σε κάτι ανώτερο από μένα , γιατί είμαι αδύναμος να ερμηνεύσω μια κατάσταση και πρέπει πάντα να συμβαίνει κάτι το εξωπραγματικό , ώστε να βολεύομαι και να κοιμάμαι ήσυχος.
Να στήσω ένα πανηγύρι με πλούσιες λαμπάδες και φανταχτερά λαμπιόνια γιατί ζω για τους άλλους και τι θα πει ο κόσμος ??? Λες και η επιλογή της συντροφικότητας είναι μια δεσμευτική δήλωση που περνάει μέσα από την έγκριση των άλλων....
Να επιλέγω ( κι αυτό όποτε μου το επιτρέπουν ) τον εξουσιαστή μου , να ορίζει την ζωή μου , να απαξιώνει την ύπαρξη μου , αποδεχόμενος έτσι την ζωή μου σαν ένα παιχνίδι στα χέρια ανωτέρων...
Μπορούμε να ζήσουμε όπως πραγματικά θέλουμε , αρκεί να κατανοήσουμε ότι υπάρχουμε σε μια κοινωνία διεκδικώντας την ανατροπή της.Αρκεί να κατανοήσουμε ότι πολεμάμε το `` εγώ`` να γίνει `` εμείς``....Απεγκλωβισμένοι από ενοχές , τύψεις , κατάλοιπα , ταμπού και πρόθυμοι να καταστρέψουμε το οικοδόμημα των πλαστικών αναγκών...Αναγκών που ποτέ δεν μπορέσαμε να σκεφτούμε αν πραγματικά ήμασταν εμείς πίσω από αυτές.
Μπορούμε να ζήσουμε όπως θέλουμε...
Αρκεί να θέλουμε να ζήσουμε.
Dave ( Φράξια )
