Για μας που πίνουμε με λαχτάρα και ευχαρίστηση τον πρωινό καφέ.
Για μας που σπαζοκεφαλιάζουμε για να κάνουμε μικροεκπλήξεις σε αυτούς που αγαπάμε.
Είναι για μας που παρ`ότι πέρνουμε πάντα το ίδιο λεωφορείο , παρ`ότι κάνουμε καθημερινά την ίδια διαδρομή κάθε μέρα βλέπουμε άλλα...
Πότε τους πρώτους ορόφους των πολυκατοικιών , πότε τους τρίτους , πότε τη θέα που έχουν τα σπουργίτια και πότε τους ανθρώπους στα μπαλκόνια.
Άλλοι κουστουμαρισμένοι και νευρικοί , τραβάνε μια τζούρα ελευθερίας.
Άλλοι αγουροξυπνημένοι ταϊζοντας τη γάτα κοιτάζουνε το δρόμο και άλλοι ρυτιδιασμένοι νοσταλγούν με το βλέμμα στους περαστικούς...
Για μας είναι λοιπόν.
Που κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια και μαντεύουμε τις ιστορίες τους.
Για μας που όταν ακούμε ένα τραγούδι που μας καυλώνει , χαμογελάμε σαν μικρά παιδιά και το τραγουδάμε δυνατά με μάτια λαμπερά...
Για μας που όταν πονάμε αγκαλιάζουμε ένα δέντρο κι αυτό μας πέρνει τον πόνο και μας δίνει κουράγιο...
Αν θυμάσαι την πρώτη μέρα στο Δημοτικό και πως ένιωθες , αν μπορείς ακόμα να νιώθεις όπως τότε , σίγουρα τότε είναι και για σένα....
Για σένα που λες στους άλλους πράγματα για τον εαυτό σου που μόλις συνειδητοποίησες χωρίς να φοβάσαι.
Για μας είναι ρε...Τους φευγάτους.
Που τσιμπηθήκαμε από παιδιά με τη ζωή....
Σωτηρία Μ.Κ
