Αν η ζωή είναι πουτάνα...

Οι στιγμές που ξέμεινες να σκέφτεσαι και να κοιτάζεις πίσω.Το παρελθόν σου,και όσους πέρασαν για λίγο ή πολύ από αυτό.Όσους ακόμα είναι γύρω σου και κάποιους λίγους που είναι μέσα σου...

Λόγια πολλά...
Σε όσους αγαπάς και από όσους σε αγαπάνε.Η από κάποιους που νόμιζες ότι σε αγαπάνε.Η που νόμιζαν εκείνοι ότι σε αγαπάνε.Η που νόμιζες εσύ ότι τους αγαπάς.Τέλοσπάντων...
Στιγμές που έζησες για σένα.Στιγμές που έζησες για τους άλλους. Βία...
Σωματική,λεκτική...
Να περιμένουν από σένα.Να ελπίζουν για σένα.Να φροντίζουν για σένα.Να ουρλιάζουν για σένα...Μετά να ζητάνε από σένα.Να φορτώνουν σε σένα.Τύψεις.Ενοχές...Να φορτώνουν ζωή.
Κι εσύ εκεί...Παρέα με τις χαρακιές που άφησαν μέσα σου οι λέξεις...Παρέα με τα `` σ`αγαπώ`` που σε γέμιζαν πληγές,ερωτήματα και υποχρεώσεις...

Η αιώνια προσπάθεια να μην ξεχάσεις αυτούς που πέρασαν απο τη ζωή σου.Να μην ξεχάσεις την αίσθηση που σου άφησαν...Και εκείνες οι λίγες στιγμές που σκέφτεσαι ποια αίσθηση μπορεί να άφησες εσύ σε εκείνους...Εκεί,μουδιάζεις.Δεν ξέρεις.Μπλοκάρεις.Δεν σε νοιάζει.Η μάλλον σε νοιάζει αλλά από άμυνα λες στον εαυτό σου ότι δεν σε νοιάζει.Ρίχνεις μια κλεφτή ματιά στον υγρό φίλο σου που είναι πάντα εκεί να τελειώνει για σένα και κοιτάζεις τον καπνό από το τσιγάρο σου...Φεύγει και σκορπάει σαν τις στιγμές κι αυτός...Μια νύχτα είναι και αυτή σαν τις άλλες και θα περάσει,σκέφτεσαι...Τα γέλια των ανθρώπων,ηχούν στα αυτιά σου σαν βοήθεια...
Οι ματιές τους χωρίς προσανατολισμό,χωρίς βάθος,χωρίς ουσία.Σκέφτεσαι...
Κάτι άλλο ονειρευόσουν για σένα.Κάτι άλλο ήθελες και για εκείνους.Έχεις πρόβλημα όμως,έτσι σου λένε και πρέπει να το δεχτείς αυτό.Ότι βλέπουν σε σένα τους τρομάζει,δεν μπορούν να το αντιληφθούν ή δεν θέλουν κι έτσι στο αποστρέφουν σαν πρόβλημα.Αυτή είναι η άμυνα τους...
Μην τους κατηγορείς.Κατανόησέ τους,όσο μπορείς...Όμως προσπάθησε να προχωρήσεις,ψάξε ανθρώπους και όχι σκιές.

Πάλι απ`την αρχή.
Γιατί δεν μπόρεσες ή γιατί τους άφησες να σε κάνουν να πιστέψεις ότι δεν μπορείς.Σου έγινε σαράκι.Σου έγινε εμμονή.Ανασφάλεια.Αδυναμία.Αυτοαναίρεση.Καμιά φορά σε βολεύει η σκέψη ότι όλα είναι έτσι όπως πρέπει να είναι.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο.Όλα συμβαίνουν γιατί έτσι πρέπει και εσύ δεν θα ήσουν τώρα εδώ να αναρωτιέσαι,να πονάς,να αμφιβάλεις,να παλεύεις,να πολεμάς με τον ίδιο σου τον εαυτό...

Βυθίζεσαι στο χάος της ψυχής σου και χάνεσαι.Προσπαθείς να δώσεις ερμηνείες για τη ζωή,τους ανθρώπους,τις στιγμές σου,το γκρίζο που στοίχιωσε μέσα σου,την πρωινή λιακάδα που στέλνει φωτεινά μονοπάτια πάνω στην κούπα του καφέ σου,τον στίχο από ένα τραγούδι που σε τσάκισε,το φιλί που σε αιχμαλώτισε,την γλυκιά κουβέντα ενός περαστικού,το μίσος που φύτρωσε στις ψυχές των ανθρώπων,το νοτισμένο χώμα που μυρίζει φθινόπωρο,το κύμα που χτυπάει το πέλμα σου,την ανάσα που ηχεί στα αυτιά σου,το βράδυ που μάτωσες,το βράδυ που έκλαψες,το κρασί που σου θύμισε ότι δεν ήθελες,το τσιγάρο σε εκείνον τον σταθμό,το παγκάκι που καθόσουν και σκεφτόσουν,το δάκρυ που κυλάει από τα μάτια σου και νιώθεις λύτρωση,τις φωνές και τα τραγούδια από τα γλέντια,τις αγκαλιές που μυρίζαν γιασεμί,τις αγκαλιές που βγάζαν μαχαίρια,όσους και όσες δεν σε κατάλαβαν,όσους και όσες δεν κατάλαβες,τη βροχή που σε ξυπνούσε,το κρύο μοιρασμένο στα δύο,το βήμα σου ,τον ήχο της πόρτας που σε φόβιζε,τις άγριες μέρες σε εκείνο το προάυλιο,την αγωνία για να φτάσεις κάπου που δεν θες,τον χαμό ενός αγαπημένου σου προσώπου,τον έρωτα που γεύτηκες,την ματιά σου που κανείς δεν κατάλαβε,την χειραψία που μίσησες,την στιγμή που είπες `` είμαι καλά`` και δεν ήσουν,το σφύξιμο στο κορμί σου,την θηλειά που σε τύλιγε,τις στιγμές που δεν έζησες όπως θα ήθελες...

Άκου φίλε...
Αν η ζωή είναι πουτάνα,πρέπει να βρούμε τον νταβατζή της και να τον τσακίσουμε.
Δεν φταίει εκείνη...

Κανείς δεν χώρισε την βροχή απ`το φθινόπωρο.
Τα`χουν βρει μεταξύ τους και είναι ευτυχισμένοι...

Υ.Γ.
Αφιερωμένο στον εαυτό μου.


Dave ( Φράξια )