Ο Παύλος θα ζει μέσα από τις αφηγήσεις μας...
Ο δικός μας Παύλος...
Τον Παύλο ή αλλιώς Killah p τον γνώρισα λόγω της αγάπης μου στην ραπ μουσική... από τα live δηλαδή εκεί στο 7 Sins... Φαινόταν ένα άτομο που αν σε έκοβε εντάξει από το βλέμμα σου, θα γινόσουν φίλος του...ή κάτι παραπάνω, ίσως και αδέρφι του...άλλωστε ήταν αυτό το πνέυμα του...ταγμένος στην αδελφικότητα και δεν το λέω μόνο εγώ...όλος ο κόσμος που τον είδε έστω και μια φορά το ξέρει...
Ένα βράδυ λοιπόν μετά από ένα live...είχαμε αράξει εγώ και η κολλητή έξω από το μαγαζί να ισιώσουμε λίγο και ύστερα να φύγουμε για τα σπίτια μας..βγαίνει έξω ο Killah και πέφτει το βλέμμα του πάνω μας...κάπου σας ξέρω εγώ εσάς...γνωστές φάτσες (με το γνωστό του υφάκι...όσοι τον ξέρετε, ξέρετε ακριβώς τι εννοώ..) πετάγομαι εγώ του λέω: ''Ε από εδώ μας έχεις δει..στα Live..'' και αμέσως μετά του πετάω τη μαγική κουβέντα: '' Είμαστε και από τον Πειραιά.. '' Πειραιά; λέει... ''Ναι ρε..Κερατσίνι'' του κάνω... Μόλις το άκουσε αυτό ήταν λες και κλείδωσε μέσα του το θέμα γίναμε οι συμπάθειες του όπως μας έλεγε... ''Ρε δικά μας παιδιά είστε να πούμε; '' ''Πατριωτάκια είμαστε'' του λέμε εμείς και κάπως έτσι συνεχίσαμε να κάνουμε χαβαλέ...Πριν φύγουμε μας φωνάζει: ''Να έρχεστε ρε..θέλω να έρχονται τα πατριωτάκια εδώ ''
Σε άλλο Live, πριν αρχίσει έρχεται και μας λέει : '' Έλα τι πίνουμε εδώ;''
''τίποτα ρε Παύλο..εγώ έχω το στομάχι μου'' του λέω... '' Ρε ποιο στομάχι; Να φέρω μπύρες; '' Και εμείς του λέγαμε όχι και όχι και τέτοια... Δεν ήταν άτομο που μπορούσες να του πεις όχι...αυτό που ήθελε να κάνει θα το έκανε...και αν τον κόντραρες και πολύ, θα σε κοίταγε με το αγέρωχο βλέμμα του αετού και θα κουμπωνόσουν αμέσως...Φεύγοντας εμείς εκείνη την μέρα, πάμε να τον χαιρετήσουμε και αφού μας ρώτησε πως θα φύγετε κλπ γιατί πάντα ήθελε να ξέρει και νοιαζόταν...μας φωνάζει...: '' Εεεε το νου σας ακούτε; είστε πολύτιμες...Ξέρω εγώ...κόβω κοστούμια με τη μία '' Εκείνη τη στιγμή γυρνάω και τον κοιτάω και ένιωσα στην ψυχή μου ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αδερφός...
Πέρασαν κι άλλα πολλά Live σε κάποια μπήκα τσάμπα...ο Παύλος ήξερε ότι άλλοι είμαστε φοιτητές, άλλοι μαθητές και άλλοι άνεργοι...και ήξερε ότι επειδή αγαπάμε αυτή τη μουσική θα στερηθούμε άλλα για να πάμε σε Live και μετά θα μείνουμε ρέστοι...βέβαια εμάς δεν μας ένοιαζε...τον Παύλο όμως τον ένοιαζε και όποτε πέρναγε από το χέρι του μας έβαζε έτσι...ειδικά στα δικά του live δεν το συζητώ...μια μέρα κοντέψαμε να τσακωθούμε στην είσοδο γιατί δεν ήθελα να μπω τσάμπα... ''Μη φωνάζεις μου λέει ρε και άντε μέσα'' ''καλάααα'' του λέω ''θα σου πω εγώ ''...
Μια άλλη μέρα πάλι...πάμε και του λέμε μαζί με την κολλητή (η ώρα ήταν κάπου 12) '' Παυλάρα φεύγουμε'', ''που πάτε ρε;'' φωνάζει...''Πρέπει να την κάνουμε, να προλάβουμε το τελευταίο τρένο'' ''Δεν θα πάτε πουθενά, αράχτε θα την βρούμε την άκρη'' μα-μου-σου-του εμείς...δεν καταλάβαινε τίποτα...
Αράζουμε λοιπόν και εμείς, ώσπου τελειώνει το live και μας λέει να τον περιμένουμε να τελειώσει με κάτι δουλειές στο μαγαζί...αράξαμε εκεί τα λέγαμε με μια παρέα και ξαφνικά σκάει ο Killah '' EΣΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ...ΣΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΠΑΝΩ'' ''πωωω αγριάδα'' του λέω.... ''νιααααααρρρ'' μου κάνει ο τρελάρας...ανεβαίνουμε πάνω και μας λέει άντε πάμε ήρθε το ταξί... Τι είχε κάνει ο τύπος; είχε φωνάξει ένα φίλο του ταξιτζή και με το ταξί που θα γύρναγε αυτός και η κοπέλα του θα γύρναγε και εμάς... ''Α δεν πας καλά..'' ήταν το μόνο που είπα...
''πότε πήγαινα; μου απαντά...Τον αφήνουμε εκεί κοντά στο σπίτι, μας λέει την καληνύχτα του και κάνει να φύγει... Τον ευχαριστούμε εμείς...και γυρνάει και μας λέει... '' Κορίτσια μου; η διασκέδαση είναι δικαιώμα...δεν θα μας το πάρουν και αυτό'' Είχε ένα τρόπο να μας αφήνει πάντα μαλάκες αυτό το άτομο...Επειδή όμως εμείς τα πειραιωτάκια έχουμε φιλότιμο...λέω στην φίλη μου... ''ρε να βάλουμε κάνα φράγκο να δώσουμε; δεν λέει..'' είχαμε 10 ευράκια και οι δύο...της δίνω τα δικά μου κατεβαίνοντας και πάω για σπίτι...
Σκάει τηλ...''όλα κομπλε;'' λέω... ''Ρε δε έπαιρνε τα λεφτά ο τύπος και μου είπε θες να με γαμήσει αύριο ο άλλος; '' χαχαχαχα!
Και πόσα άλλα μπορώ να ανεφέρω...που ντάξει δεν έχει και σημασία...αυτό που θέλω να δείξω μέσα από αυτά τα περιστατικά είναι πως ο Παύλος ήταν ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ που νοιαζόταν...φρόντιζε για όλους...ήθελε αν μπορεί να σε διευκολύνει με κάποιο τρόπο να το κάνει...δεν τον ένοιαζε τίποτα...αν πέρναγε κάτι από το χέρι του θα το έκανε ο κόσμος να χαλάσει...
Είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος με ενσυναίσθηση..να νιώθεις, να αγαπάς τα πάντα, να φροντίζεις για ό,τι θεωρείς πως πρέπει να φροντίσεις, να βοηθάς χωρίς να θες ανταλλάγματα, να νοίαζεσαι για όλους και όλα...
Ο Παυλάρας ήταν φτιαγμένος να ζει και να αναπνέει συλλογικά...
δεν γεννήθηκε για να ζει για την πάρτη του...ήταν ανέκαθεν ποτισμένος με το ''μικρόβιο'' της νοιάξης και της αδελφοσύνης...και αυτό φαινόταν από την μπύρα που θα σε κέρναγε γιατί σε πάει και θέλει να περάσεις καλά και από το ενδιαφέρον για το πως θα γυρίσεις πίσω στο σπίτι σου...Όπου σταθήκαμε και όπου βρεθήκαμε και η συζήτηση ερχόταν στον Killah είχαμε την καλή του την κουβέντα...Δεν ξέρω αν έχω εκτιμήσει περισσότερο άτομο στη φάση εκτός από αυτόν...Διοργάνωνε live για άρρωστα παιδιά, φρόντιζε άστεγους, φρόντιζε φίλους που είχαν ανάγκη...και αυτός φτωχαδάκι ήταν όπως όλοι μας δεν ήταν κάτι διαφορετικό...μόνο η ψυχή του ηταν διαφορετική...εμένα αυτά που μάθαινα και έβλεπα ότι έκανε...μου έκοβαν τα γόνατα...σκεφτόμουν: ''ρε φίλε..τι άτομάρα; και πάντα με το χαμόγελο'' δεν υπήρξε ούτε λεπτό μίζερος...πάντα με τον χαβαλέ του και τα αστεία του...δεν το έβαζε κάτω...
Ήθελε να ανοίξει ένα μαγαζάκι και όταν μας το ανακοίνωσε μας ρώτησε.. ''θα έρχεστε ρε; εσείς είστε και πατριωτάκια θέλω την παρουσία σας...'' ''είναι δυνατόν να μην ερχόμαστε; το στέκι μας θα γίνει..κάθε μέρα στο κεφάλι σου θα τις έχεις τις κάριες'' Τελικά, δεν τα κατάφερε για κάποιους λόγους που μου εξήγησε αλλά δεν θέλω να αναφέρω...
Πέρασε καιρός από τότε...και έχω τύψεις που δεν πήγαμε στο beach party – live ( δεν θυμάμαι και καλά ) στις 16 Αυγούσου που είχαν διοργανώσει... '' Η είσοδος δική μου κορίτσια'' ...''πάλι τα ίδια ρε Παύλο;'' ...
'' Γιατί πότε άλλαξα; '' Θα μας αφήσεις να κεράσουμε μπυρόνια πολλά όμως...'' '' Καλά καλά...ελάτε και βλέπουμε..θέλω να σας δω''
Δεν πήγαμε όμως..δυστυχώς...
Στις 18 το ξημέρωμα είχα πέσει από νωρίς γιατί είχα ξύπνημα...δεν μπορούσα να κοιμηθώ όμως...σε μια φάση άρχισαν να πέφτουν μηνύματα και στο Facebook και στο τηλ... '' Σκοτώσανε τον Παύλο φασίστες''
Δεν το πίστεψα..νόμιζα ότι είναι φάρσα...ότι μου κάνουν πλάκα...
άρχισα να φωνάζω ''όχι τον Παύλο ρε...όχι τον Παύλο''
Δεν ήταν ψέμα...γαμώ τη ζωή μου δεν ήταν ψέμα...
Μούδιασμα...Την άλλη μέρα στην πορεία ήταν η πρώτη φορά που δεν με έννοιαξε να πεθάνω...ήθελα εκδίκηση ήθελα να ματώσουν αυτοί οι πούστηδες όπως μάτωσαν οι ψυχές μας όταν μάθαμε ότι έφυγε αυτό το συγκεκριμένο παλικάρι...Ο Παύλος...ο Παύλος συγκεκριμένα μπορούσε μόνο να μας γαμήσει την ζωή με την φυγή του γιατί όλοι τον αγαπούσαμε...ήταν ένα φωτινό παράδειγμα για όλους...ποτέ δεν του τα είπα...δεν χρειαζόταν...τα καταλάβαινε όλα πιστεύω με ένα βλέμμα...
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα πάω στην κηδεία αυτού του θεριού...δεν ήξερα που βρισκόμουν, δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω με καμία δύναμη...ώσπου άκουσα τη μητέρα του... '' Ένα τελευταίο βλέμμα σου να είχα παιδί μου να το πάρω μαζί μου'' Εκεί ένιωσα ότι τα χάνω..,μου γύρισε το μυαλό...φρίκαρα...
Έχουν περάσει τόσες μέρες και ακόμα δεν χωνεύεται...δεν μπορώ να χωνέψω πως ένα παλικάρι που έδινε αγάπη και νοιαζόταν δολοφονήθηκε με ένα μαχαίρι στην καρδιά από χέρι φασίστα. Στην καρδιά; δεν μπορώ να το συλλάβει το μυαλό μου...μαχαίρωσαν αυτή την καρδιά; που μέσα έιχε αγάπη και μουσικές; πως τόλμησαν ρε; Είστε συνένοχοι μουνόπανα όλοι όσοι τους ψηφίσατε και τους σιγοντάρατε με την ανοχή σας...Εσείς τους οπλίσατε το χέρι...Εσείς ευθύνεστε που ο κόσμος είναι πιο φτωχός χωρίς τον Παύλο...εσείς φταίτε που σταμάτησαν τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου...Εσείς φταίτε για όλα αυτά...Σας μισώ αλλά είμαι τόσο μουδιασμένη ακόμα που δεν ξέρω πως να το χειριστώ...Δεν ξέρω αν θα μου έφτανε ή αν θέλω τον θανατό σας...δεν ξέρω...Σίγουρα ο Παύλος δεν θα ήθελε να δει άλλο αίμα...για αυτό πιστεύω πως πρέπει να παλέψουμε σε αυτό το επίπεδο όλοι μας...
Ρε Παύλο ξέρεις τι πονάει πιο πολύ; που δεν θα ξαναχαβαλεδιάσουμε..που ανεβαίνοντας στα Εξάρχεια σε Live στο 7 sins δεν θα δω τη φάτσα σου...που δεν θα σε ξαναδώ πάνω στη σκηνή να μας τραγουδάς για τον Περαία, τις γειτονιές μας, τους ρεμπέτες, την αγάπη και την ελευθερία...Από την μέρα που έφυγες στο σπίτι σε αναφέρουμε συνέχεια...οι δικοί μου νιώθουν πως έχασαν ένα δικό τους παιδί...δεν ξέρω γιατί έκατσε έτσι...αλλά αυτό συμβαίνει...ο τρόπος που έφυγες; αυτά που τους έχω πει για σένα; επειδή είναι κα αυτοί γονείς; Δεν ξέρω..Θυμάσαι ρε που σου έλεγα ότι ο τρόπος που μιλάς μου θυμίζει τον πατέρα μου; Όλοι προσπαθούμε να μαζέψουμε τα μυαλά μας από εκείνη την μέρα...άνθρωποι που είτε σε ξέραν πολύ, ή λίγο πόνεσαν για το χαμό σου...Γιατί όταν φεύγει ένας αλήτης ένα αγκάθι φυτρώνει για να υπάρχει κάτι εδώ να μας πληγώνει...
Προσπαθήστε να δείξετε όλοι μέσα από τις διηγήσεις σας...ό,τι έχει ο καθένας σας για τον Παύλο...για να καταλάβουν όλοι ποιος στα αλήθεια ήταν..να νιώσουν όλοι ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που έφυγε με τόσο βίαιο τρόπο...με ένα μαχαίρι στην καρδιά...Δεν έφυγε άδικα όμως...έφυγε σαν παλικάρι, σαν ήρωας πολεμώντας το άδικο...και αυτό θα το φωνάζω πάντα...
''όσο έχω τα μπράτσα μου δεν φοβάμαι τίποτα'' μου έλεγες και γελούσες...και έτσι έγινε...δεν φοβήθηκες ούτε δευτερόλεπτο...το ξέρει όλος ο κόσμος...περήφανος σαν αετός έφυγες...και αυτό... δεν το σηκώνουν οι πλάτες όλων, ξέρεις...
Με τις μπύρες μας θα κρατάμε νωπό το χώμα και κάθε φορά θα κοιτάμε ψηλά...για την πάρτη σου...για τις μπύρες που θέλαμε να σε κεράσουμε και δεν προλάβαμε...για την αγάπη και την λατρεία που είχαμε στον Πειραιά...Τον Πειραιά που ήταν στην πλάτη σου...τον τόπο μας... για κάθε τι που άφησες πίσω...και είναι πολλά...
Δεν θα ξεχάσει κανείς...είμαι περήφανη που σε γνώρισα...
ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ...να μας προσέχεις...το χρειαζόμαστε...
Μαρία και Μαρία...
Έγώ δεν κόβω γόρδιους δεσμούς...τους φτιάχνω...
τους δένω..και τους λύνω...
τους φίλους μου δεν δίνω...
φωτιές ανάβω μόνο...φωτιές δεν σβήνω....
και πάνω απ'τα κάρβουνα...χορεύοντας ξεδίνω...
δεν αλλάζω...τον χείριστο μου εαυτό σου βγάζω..
και κατάματα...τον κακό σου εαυτό...θαυμάζω...
ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΟΥ ΡΕ KILLAH P!
Ο δικός μας Παύλος...
Ένα βράδυ λοιπόν μετά από ένα live...είχαμε αράξει εγώ και η κολλητή έξω από το μαγαζί να ισιώσουμε λίγο και ύστερα να φύγουμε για τα σπίτια μας..βγαίνει έξω ο Killah και πέφτει το βλέμμα του πάνω μας...κάπου σας ξέρω εγώ εσάς...γνωστές φάτσες (με το γνωστό του υφάκι...όσοι τον ξέρετε, ξέρετε ακριβώς τι εννοώ..) πετάγομαι εγώ του λέω: ''Ε από εδώ μας έχεις δει..στα Live..'' και αμέσως μετά του πετάω τη μαγική κουβέντα: '' Είμαστε και από τον Πειραιά.. '' Πειραιά; λέει... ''Ναι ρε..Κερατσίνι'' του κάνω... Μόλις το άκουσε αυτό ήταν λες και κλείδωσε μέσα του το θέμα γίναμε οι συμπάθειες του όπως μας έλεγε... ''Ρε δικά μας παιδιά είστε να πούμε; '' ''Πατριωτάκια είμαστε'' του λέμε εμείς και κάπως έτσι συνεχίσαμε να κάνουμε χαβαλέ...Πριν φύγουμε μας φωνάζει: ''Να έρχεστε ρε..θέλω να έρχονται τα πατριωτάκια εδώ ''
Σε άλλο Live, πριν αρχίσει έρχεται και μας λέει : '' Έλα τι πίνουμε εδώ;''
''τίποτα ρε Παύλο..εγώ έχω το στομάχι μου'' του λέω... '' Ρε ποιο στομάχι; Να φέρω μπύρες; '' Και εμείς του λέγαμε όχι και όχι και τέτοια... Δεν ήταν άτομο που μπορούσες να του πεις όχι...αυτό που ήθελε να κάνει θα το έκανε...και αν τον κόντραρες και πολύ, θα σε κοίταγε με το αγέρωχο βλέμμα του αετού και θα κουμπωνόσουν αμέσως...Φεύγοντας εμείς εκείνη την μέρα, πάμε να τον χαιρετήσουμε και αφού μας ρώτησε πως θα φύγετε κλπ γιατί πάντα ήθελε να ξέρει και νοιαζόταν...μας φωνάζει...: '' Εεεε το νου σας ακούτε; είστε πολύτιμες...Ξέρω εγώ...κόβω κοστούμια με τη μία '' Εκείνη τη στιγμή γυρνάω και τον κοιτάω και ένιωσα στην ψυχή μου ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αδερφός...
Πέρασαν κι άλλα πολλά Live σε κάποια μπήκα τσάμπα...ο Παύλος ήξερε ότι άλλοι είμαστε φοιτητές, άλλοι μαθητές και άλλοι άνεργοι...και ήξερε ότι επειδή αγαπάμε αυτή τη μουσική θα στερηθούμε άλλα για να πάμε σε Live και μετά θα μείνουμε ρέστοι...βέβαια εμάς δεν μας ένοιαζε...τον Παύλο όμως τον ένοιαζε και όποτε πέρναγε από το χέρι του μας έβαζε έτσι...ειδικά στα δικά του live δεν το συζητώ...μια μέρα κοντέψαμε να τσακωθούμε στην είσοδο γιατί δεν ήθελα να μπω τσάμπα... ''Μη φωνάζεις μου λέει ρε και άντε μέσα'' ''καλάααα'' του λέω ''θα σου πω εγώ ''...
Μια άλλη μέρα πάλι...πάμε και του λέμε μαζί με την κολλητή (η ώρα ήταν κάπου 12) '' Παυλάρα φεύγουμε'', ''που πάτε ρε;'' φωνάζει...''Πρέπει να την κάνουμε, να προλάβουμε το τελευταίο τρένο'' ''Δεν θα πάτε πουθενά, αράχτε θα την βρούμε την άκρη'' μα-μου-σου-του εμείς...δεν καταλάβαινε τίποτα...
Αράζουμε λοιπόν και εμείς, ώσπου τελειώνει το live και μας λέει να τον περιμένουμε να τελειώσει με κάτι δουλειές στο μαγαζί...αράξαμε εκεί τα λέγαμε με μια παρέα και ξαφνικά σκάει ο Killah '' EΣΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ...ΣΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΠΑΝΩ'' ''πωωω αγριάδα'' του λέω.... ''νιααααααρρρ'' μου κάνει ο τρελάρας...ανεβαίνουμε πάνω και μας λέει άντε πάμε ήρθε το ταξί... Τι είχε κάνει ο τύπος; είχε φωνάξει ένα φίλο του ταξιτζή και με το ταξί που θα γύρναγε αυτός και η κοπέλα του θα γύρναγε και εμάς... ''Α δεν πας καλά..'' ήταν το μόνο που είπα...
''πότε πήγαινα; μου απαντά...Τον αφήνουμε εκεί κοντά στο σπίτι, μας λέει την καληνύχτα του και κάνει να φύγει... Τον ευχαριστούμε εμείς...και γυρνάει και μας λέει... '' Κορίτσια μου; η διασκέδαση είναι δικαιώμα...δεν θα μας το πάρουν και αυτό'' Είχε ένα τρόπο να μας αφήνει πάντα μαλάκες αυτό το άτομο...Επειδή όμως εμείς τα πειραιωτάκια έχουμε φιλότιμο...λέω στην φίλη μου... ''ρε να βάλουμε κάνα φράγκο να δώσουμε; δεν λέει..'' είχαμε 10 ευράκια και οι δύο...της δίνω τα δικά μου κατεβαίνοντας και πάω για σπίτι...
Σκάει τηλ...''όλα κομπλε;'' λέω... ''Ρε δε έπαιρνε τα λεφτά ο τύπος και μου είπε θες να με γαμήσει αύριο ο άλλος; '' χαχαχαχα!
Και πόσα άλλα μπορώ να ανεφέρω...που ντάξει δεν έχει και σημασία...αυτό που θέλω να δείξω μέσα από αυτά τα περιστατικά είναι πως ο Παύλος ήταν ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ που νοιαζόταν...φρόντιζε για όλους...ήθελε αν μπορεί να σε διευκολύνει με κάποιο τρόπο να το κάνει...δεν τον ένοιαζε τίποτα...αν πέρναγε κάτι από το χέρι του θα το έκανε ο κόσμος να χαλάσει...
Είναι δύσκολο να είσαι άνθρωπος με ενσυναίσθηση..να νιώθεις, να αγαπάς τα πάντα, να φροντίζεις για ό,τι θεωρείς πως πρέπει να φροντίσεις, να βοηθάς χωρίς να θες ανταλλάγματα, να νοίαζεσαι για όλους και όλα...
Ο Παυλάρας ήταν φτιαγμένος να ζει και να αναπνέει συλλογικά...
δεν γεννήθηκε για να ζει για την πάρτη του...ήταν ανέκαθεν ποτισμένος με το ''μικρόβιο'' της νοιάξης και της αδελφοσύνης...και αυτό φαινόταν από την μπύρα που θα σε κέρναγε γιατί σε πάει και θέλει να περάσεις καλά και από το ενδιαφέρον για το πως θα γυρίσεις πίσω στο σπίτι σου...Όπου σταθήκαμε και όπου βρεθήκαμε και η συζήτηση ερχόταν στον Killah είχαμε την καλή του την κουβέντα...Δεν ξέρω αν έχω εκτιμήσει περισσότερο άτομο στη φάση εκτός από αυτόν...Διοργάνωνε live για άρρωστα παιδιά, φρόντιζε άστεγους, φρόντιζε φίλους που είχαν ανάγκη...και αυτός φτωχαδάκι ήταν όπως όλοι μας δεν ήταν κάτι διαφορετικό...μόνο η ψυχή του ηταν διαφορετική...εμένα αυτά που μάθαινα και έβλεπα ότι έκανε...μου έκοβαν τα γόνατα...σκεφτόμουν: ''ρε φίλε..τι άτομάρα; και πάντα με το χαμόγελο'' δεν υπήρξε ούτε λεπτό μίζερος...πάντα με τον χαβαλέ του και τα αστεία του...δεν το έβαζε κάτω...
Ήθελε να ανοίξει ένα μαγαζάκι και όταν μας το ανακοίνωσε μας ρώτησε.. ''θα έρχεστε ρε; εσείς είστε και πατριωτάκια θέλω την παρουσία σας...'' ''είναι δυνατόν να μην ερχόμαστε; το στέκι μας θα γίνει..κάθε μέρα στο κεφάλι σου θα τις έχεις τις κάριες'' Τελικά, δεν τα κατάφερε για κάποιους λόγους που μου εξήγησε αλλά δεν θέλω να αναφέρω...
Πέρασε καιρός από τότε...και έχω τύψεις που δεν πήγαμε στο beach party – live ( δεν θυμάμαι και καλά ) στις 16 Αυγούσου που είχαν διοργανώσει... '' Η είσοδος δική μου κορίτσια'' ...''πάλι τα ίδια ρε Παύλο;'' ...
'' Γιατί πότε άλλαξα; '' Θα μας αφήσεις να κεράσουμε μπυρόνια πολλά όμως...'' '' Καλά καλά...ελάτε και βλέπουμε..θέλω να σας δω''
Δεν πήγαμε όμως..δυστυχώς...
Στις 18 το ξημέρωμα είχα πέσει από νωρίς γιατί είχα ξύπνημα...δεν μπορούσα να κοιμηθώ όμως...σε μια φάση άρχισαν να πέφτουν μηνύματα και στο Facebook και στο τηλ... '' Σκοτώσανε τον Παύλο φασίστες''
Δεν το πίστεψα..νόμιζα ότι είναι φάρσα...ότι μου κάνουν πλάκα...
άρχισα να φωνάζω ''όχι τον Παύλο ρε...όχι τον Παύλο''
Δεν ήταν ψέμα...γαμώ τη ζωή μου δεν ήταν ψέμα...
Μούδιασμα...Την άλλη μέρα στην πορεία ήταν η πρώτη φορά που δεν με έννοιαξε να πεθάνω...ήθελα εκδίκηση ήθελα να ματώσουν αυτοί οι πούστηδες όπως μάτωσαν οι ψυχές μας όταν μάθαμε ότι έφυγε αυτό το συγκεκριμένο παλικάρι...Ο Παύλος...ο Παύλος συγκεκριμένα μπορούσε μόνο να μας γαμήσει την ζωή με την φυγή του γιατί όλοι τον αγαπούσαμε...ήταν ένα φωτινό παράδειγμα για όλους...ποτέ δεν του τα είπα...δεν χρειαζόταν...τα καταλάβαινε όλα πιστεύω με ένα βλέμμα...
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα πάω στην κηδεία αυτού του θεριού...δεν ήξερα που βρισκόμουν, δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω με καμία δύναμη...ώσπου άκουσα τη μητέρα του... '' Ένα τελευταίο βλέμμα σου να είχα παιδί μου να το πάρω μαζί μου'' Εκεί ένιωσα ότι τα χάνω..,μου γύρισε το μυαλό...φρίκαρα...
Έχουν περάσει τόσες μέρες και ακόμα δεν χωνεύεται...δεν μπορώ να χωνέψω πως ένα παλικάρι που έδινε αγάπη και νοιαζόταν δολοφονήθηκε με ένα μαχαίρι στην καρδιά από χέρι φασίστα. Στην καρδιά; δεν μπορώ να το συλλάβει το μυαλό μου...μαχαίρωσαν αυτή την καρδιά; που μέσα έιχε αγάπη και μουσικές; πως τόλμησαν ρε; Είστε συνένοχοι μουνόπανα όλοι όσοι τους ψηφίσατε και τους σιγοντάρατε με την ανοχή σας...Εσείς τους οπλίσατε το χέρι...Εσείς ευθύνεστε που ο κόσμος είναι πιο φτωχός χωρίς τον Παύλο...εσείς φταίτε που σταμάτησαν τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου...Εσείς φταίτε για όλα αυτά...Σας μισώ αλλά είμαι τόσο μουδιασμένη ακόμα που δεν ξέρω πως να το χειριστώ...Δεν ξέρω αν θα μου έφτανε ή αν θέλω τον θανατό σας...δεν ξέρω...Σίγουρα ο Παύλος δεν θα ήθελε να δει άλλο αίμα...για αυτό πιστεύω πως πρέπει να παλέψουμε σε αυτό το επίπεδο όλοι μας...
Ρε Παύλο ξέρεις τι πονάει πιο πολύ; που δεν θα ξαναχαβαλεδιάσουμε..που ανεβαίνοντας στα Εξάρχεια σε Live στο 7 sins δεν θα δω τη φάτσα σου...που δεν θα σε ξαναδώ πάνω στη σκηνή να μας τραγουδάς για τον Περαία, τις γειτονιές μας, τους ρεμπέτες, την αγάπη και την ελευθερία...Από την μέρα που έφυγες στο σπίτι σε αναφέρουμε συνέχεια...οι δικοί μου νιώθουν πως έχασαν ένα δικό τους παιδί...δεν ξέρω γιατί έκατσε έτσι...αλλά αυτό συμβαίνει...ο τρόπος που έφυγες; αυτά που τους έχω πει για σένα; επειδή είναι κα αυτοί γονείς; Δεν ξέρω..Θυμάσαι ρε που σου έλεγα ότι ο τρόπος που μιλάς μου θυμίζει τον πατέρα μου; Όλοι προσπαθούμε να μαζέψουμε τα μυαλά μας από εκείνη την μέρα...άνθρωποι που είτε σε ξέραν πολύ, ή λίγο πόνεσαν για το χαμό σου...Γιατί όταν φεύγει ένας αλήτης ένα αγκάθι φυτρώνει για να υπάρχει κάτι εδώ να μας πληγώνει...
''όσο έχω τα μπράτσα μου δεν φοβάμαι τίποτα'' μου έλεγες και γελούσες...και έτσι έγινε...δεν φοβήθηκες ούτε δευτερόλεπτο...το ξέρει όλος ο κόσμος...περήφανος σαν αετός έφυγες...και αυτό... δεν το σηκώνουν οι πλάτες όλων, ξέρεις...
Με τις μπύρες μας θα κρατάμε νωπό το χώμα και κάθε φορά θα κοιτάμε ψηλά...για την πάρτη σου...για τις μπύρες που θέλαμε να σε κεράσουμε και δεν προλάβαμε...για την αγάπη και την λατρεία που είχαμε στον Πειραιά...Τον Πειραιά που ήταν στην πλάτη σου...τον τόπο μας... για κάθε τι που άφησες πίσω...και είναι πολλά...
Δεν θα ξεχάσει κανείς...είμαι περήφανη που σε γνώρισα...
ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ...να μας προσέχεις...το χρειαζόμαστε...
Μαρία και Μαρία...
Έγώ δεν κόβω γόρδιους δεσμούς...τους φτιάχνω...
τους δένω..και τους λύνω...
τους φίλους μου δεν δίνω...
φωτιές ανάβω μόνο...φωτιές δεν σβήνω....
και πάνω απ'τα κάρβουνα...χορεύοντας ξεδίνω...
δεν αλλάζω...τον χείριστο μου εαυτό σου βγάζω..
και κατάματα...τον κακό σου εαυτό...θαυμάζω...
ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΟΥ ΡΕ KILLAH P!
