Υπάρχουν φορές που θέλω να τρέξω και να σου φωνάξω πως είμαι εδώ, κοίτα με, άλλες πάλι αρκούμαι στη συντροφιά του καπνού και της μεθυσμένης γλυκιάς μελαγχολίας και νοσταλγίας.
Άραγε να είσαι κάπου εδώ κοντά και εσύ;;
Δεν ξέρω για σένα, εγώ πάντως ακόμα σε αισθάνομαι και αφουγκράζομαι το άρωμα σου σαν τον ερχομό της πρώτης μας άνοιξης.
Άλλες πάλι φορές δεν υπάρχει τίποτα ή μάλλον υπάρχει ένα απέραντο κενό που παλεύει μέσα μου και με κομματιάζει στα δύο.
Οι μέρες, οι νύχτες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα δεν έχουν σημασία, περνούν σαν αέρας στο βωμό του χρόνου.
Σαν να ‘χουν κολλήσει οι δείκτες μόνιμα, και απλά μεσολαβεί το κάθε διάστημα.
Που ξέρεις όμως;; μπορεί κάποτε να συναντηθούμε, όταν θα συναντηθούν οι φλόγες μας και θα γίνουν μια, όταν θα αναπνέει ο ένας και για τους δύο, όταν το χέρι σου θα ακουμπήσει το δικό μου και δεν θα μπορεί κανείς και τίποτα να σπάσει το δεσμό αυτό, όταν δεν θα χρειάζεται να μιλάμε πολύ, αλλά με το να συναντώνται τα βλέμματα μας θα τα έχουμε πει όλα, όταν το άγγιγμα σου θα συμπληρώνει το δικό μου, όταν οι σιωπές μας θα κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο απ’ ότι τα λόγια μας.
Όταν δεν θα υπάρχει πια το εγώ, αλλά το εμείς.
Κρατάτε γερά..
Πάτρα.
